Het was een thuiswedstrijd voor dirigent Hartmut Haenchen. Haenchen, de man die het Nederlands Philharmonisch Orkest gedurende zijn jarenlange verbintenis tot grote hoogte liet groeien en die in 2001 uit onvrede met de bezuinigingen opstapte als chef-dirigent, is terug voor een reprise van Wagners Die Walküre. In Het Muziektheater werd hij na afloop van deze hartverscheurend mooie voorstelling op handen gedragen. Niet alleen door het publiek, ook door de musici. En terecht.

Vanaf de eerste maat was voelbaar hoezeer de musici genoten van Haenchens aanwezigheid. Zeldzaam zijn de uitvoeringen waarbij orkest en dirigent elkaar tot in de fijnste nuances aanvoelen, waarbij zij elkaar op dusdanige wijze inspireren dat het klinkend resultaaat het alledaagse ver ontstijgt. Dat was het geval bij Haenchen en het NedPhO, dat voor deze gelegenheid niet in de bak, maar op het podium was geplaatst – wat de orkestklank ten goede kwam.

Pierre Audi’s enscenering van Die Walküre (het tweede deel uit Wagners megaopus Der Ring des Nibelungen) is een klassieker. De complete voorstelling speelt zich af op een uitgebouwd cirkelvormig podium waarop jaarringen van een boomstam te zien zijn (een verwijzing naar de levensboom uit het oorspronkelijke Edda-verhaal). Het toneelbeeld is even suggestief als poëtisch en mythisch en de oogstrelende kostuums worden gekenmerkt door een prettig soort tijdloosheid. De beeldentaal is van een betoverende schoonheid en de regie is, zoals we van Audi gewend zijn, sober en gericht op de complexe en emotionele ontwikkeling van de karakters. Zo is zijn Wotan meer dan een zelfzuchtige tiran. Het is een mens van vlees en bloed: een man die, gevangen in een net van tegenstrijdige belangen, uiteindelijk geen andere keuze heeft dan zijn bloedeigen dochter te verbannen. Bij Audi zien we dan vooral radeloze vaderliefde en vertwijfeling.

Een dergelijke regie stelt wel eisen aan de acteerprestaties van de zangers en ook daar ontbrak het niet aan talent. Catherine Naglestad zette een buitengewoon geloofwaardige Sieglinde neer en Christopher Ventris bleek een meesterlijke Siegmund. En wat een goddelijke stemmen stonden er op dat podium! Terwijl de wereld niet rijk bezaaid is met goede Wagnerstemmen stond hier een cast waarop werkelijk niets viel aan te merken. Fenomenaal waren de stemmen van Thomas Johannes Mayer (Wotan) en Catherine Foster (Brünnhilde). Deze cast had in New York of Bayreuth niet misstaan, maar dat geldt eigenlijk voor deze hele Walküre-enscenering.

Foto: Marco Borggreve