‘Fiet, fiet!’ klinkt het fluitje door het regenachtige bos. Sluipend en rennend verplaatsen de groen geklede mensen zich van boom tot boom. Eentje zwiert nog even elegant aan de kabelbaan en, tadaa! Daar zijn ze, de trouwe metgezellen van Robin Hood.

Ze zingen een geinig liedje en doen een grappig dansje en even later meldt hun leider zich in een grote rookwolk en met een kekke groene cape: Robin Hood. De jonge toeschouwers zijn tegen die tijd al van hun sokken geblazen, zo snel gaat dit buitenspektakel op kinderniveau. Robin Hood van Het Kleine Theater (concept, regie en spel (o.a.) Anke Engels en Vimala Nijenhuis) is van begin tot eind meeslepend te noemen.

Het verhaal van Robin Hood houden ze kort en bondig: de koning is met (kruistocht)vakantie en zijn broer, Jan Zonderland, moet het land leiden. Hij steelt echter alles wat los en vast zit. Robin Hood (een innemende rol van Anke Engels) en de haren geven die gestolen goederen weer terug. Als Zonderland hen probeert te grijpen, moeten ze een list verzinnen. Met hulp van de slimme en stoere Marian, de dochter van de koning die een hekel heeft aan haar oom (gespeeld door Vimala Nijenhuis), lokken ze Zonderland in een diepe put. Om eruit te mogen komen, moet hij alle spullen teruggeven en naar ergens heel ver weg gaan.

De behapbare verhaallijn biedt de mogelijkheid voor een grote rijkdom aan intermenselijke gebeurtenissen in het bossige buitentheater van het Amsterdamse Bostheater. Eenmaal op gang gekomen zijn de dialogen en grapjes snel en snedig, vaak iets te snel of complex voor de allerjongsten. Iets minder van dit soort komische vondsten had de voorstelling wat toegankelijker gemaakt, maar deze Robin Hood wil ook een doldwaze familievoorstelling zijn. Geheel in die lijn zit de voorstelling ook vol met herkenbare liedjes, zoals ‘graaien, graaien, graaien’ op de melodie van ‘Money, money, money’.

Op de door drenzende regen geteisterde première moesten de spelers er duidelijk nog een beetje inkomen, wat zich uitte in een disbalans tussen soms bijna onderkoeld en dan weer meeslepend spel. Dat de geluidsversterking niet optimaal was, werkte ook niet mee. Desondanks slaagden de spelers er in een voorstelling neer te zetten die spannend was, voor sommige kinderen zelfs bijna te spannend. Gelukkig konden ook zij er na afloop om lachen; iedereen weet toch immers dat gestreepte eenhoorns niet bestaan?

Foto: Greetje Mulder