Op een klein houten krukje staat Augustijn: een intrigerend jongetje met rode krulletjes die doet denken aan Annie uit de gelijknamige musical. Voor zijn verjaardag krijgt hij een metershoog kado met daarin Stef, een uitbundige rocker met lange rode baard, gitaar en een leren jack vol anarchistische teksten. De volwassen, Nederlandssprekende Stef en de jonge Franstalige Augustijn lijken werelden van elkaar verwijderd. In De (on)mogelijke vriendschap van Augustijn en Stef (8+) van de Vlaamse Kopergietery blijkt echter dat er voor vriendschap soms niet veel nodig is.
Augustijn moet eerst niks van Stef weten. Met knalrode legoblokjes maakt hij een scheidslijn waarachter Stef moet blijven. Wanneer Stef contact zoekt en op zijn gitaar speelt, tettert Augustijn daar met zijn trompet vol doorheen. Langzaam verandert er echter iets in de verhouding tussen de twee. Ondanks het enorme contrast ontstaat er iets dat lijkt op vriendschap. Ze gaan samen plassen, zwaardvechten en in de sauna. Grappig is de scène waarin Augustijn het lichaamshaar van Stef onderzoekt en ontdekt dat hij borst-, been- en okselhaar heeft. Hierop knippen ze een stukje van Stefs baard en plakken het met pritstift op Augustijns witte jongensborst. Ook mooi zijn de duetten waarin ze dansend in een mix tussen oosterse vechtsportposes en moderne dans het podium doorkruisen. Het levert een fijne beeldtaal op.
De speelse gekkigheid krijgt verdieping door projecties van Augustijns moeder. We zien haar af en toe opdoemen in de cabine die eerst dienst deed als kado en later als sauna. Zijn moeder is een ijdeltuit die vooral druk is met zichzelf, gefilmd vanuit vreemde hoeken en omringd door geanimeerde attributen, zoals getekende flesjes parfum. Zo krijgt ze een vervreemdend tintje. Augustijn mag nooit buitenspelen, zegt hij, terwijl hij net als Stef avonturen wil beleven. Hier lukt het de Kopergietery even om los van alle schattigheid en speelsheid een emotionele laag aan te boren. De jonge Augustijn mag dan veel wijzer lijken dan Stef, eigenlijk is hij gewoon een eenzaam jongetje dat graag een vriend wil om te spelen. Wanneer Stef aan het eind van de voorstelling langzaam verdwijnt en Augustijn alleen overblijft, blijkt Stef niet meer dan een droombeeld in het hoofd van Augustijn te zijn geweest. Een wens, een imaginary friend.
Het is mooi dat De (on)mogelijke vriendschap van Augustijn en Stef daarmee eindigt. Geen feelgood-einde of het geven van een oplossing, dat is prettig. Maar toch blijft het stuk aan de oppervlakte. De scènes zijn vermakelijk en soms verrassend, maar het ontstaan van de vriendschap krijgt niet echt gewicht. Acteur Stef Heeren speelt aardig maar iets teveel over de top. Augustijn Gerard-de four heeft daarentegen een indrukwekkende podiumprésence met zijn zeven jaar. Regisseur en choreograaf Seppe Baeyens ontmoette hem tijdens een van de Theaterateliers van de Kopergietery in Gent, een wekelijkse theatermiddag voor kinderen en jongeren. Stef kende hij als frontman van de band Kiss the anus of a black cat. Het is hoe dan ook een intrigerende combinatie.
(foto: Phile Deprez)
