Acteur Hans Kesting gaat vanavond niet op. Als gevolg van de coronamaatregelen is de tournee van zijn monoloog Wie heeft mijn vader vermoord bij Internationaal Theater Amsterdam uitgesteld. In plaats van recensies te publiceren, laat Theaterkrant dagelijks een theatermaker aan het woord die in deze periode in première zou gaan. ‘Ik heb ontzettende huidhonger.’

Op 1 april, nota bene internationale grappendag, werd Hans Kesting (59) ’s ochtends gebeld door een journalist: ‘Hij dacht dat het voor mij een extra moeilijke dag zou worden. Hoezo, vroeg ik. Ach ja natuurlijk, mijn monoloog zou die avond eigenlijk in deSingel in Antwerpen in première gaan. Ik was het echt bijna vergeten. Ik ben nu zo niet met theater bezig, dat ik geen moment aan die eerste april had gedacht.’

Sinds de coronapandemie is losgebarsten, volgt de doorgewinterde acteur van Internationaal Theater Amsterdam al het nieuws. ‘Behalve de talkshows, daarmee ben ik gestopt. Het is veel ernstiger dan we van tevoren hebben ingeschat. Het is of wordt bijna overal een ramp. Ik hoor van vrienden en familie hoe ze hun inkomen verliezen. Mijn broer bijvoorbeeld, heeft geen vast contract zoals ik.’ Kestings man woont in Brazilië. ‘Daar is het helemaal onvoorspelbaar, met een gek als president.’

Kesting zou half maart met regisseur Ivo van Hove en scenograaf Jan Versweyveld één week in Antwerpen repeteren, daarna één week in Amsterdam en dan nog één try-out voorafgaand aan de Vlaamse premièreweek. In mei stonden tien speeldagen gepland in Internationaal Theater Amsterdam. ‘Maar door de abrupt afgekondigde maatregelen zijn we niet aan repeteren toegekomen.’

Dus ook voor een theaterbeest als Kesting verdwijnt het podium nu noodgedwongen naar de achtergrond. Wat niet wil zeggen dat hij de 21 pagina’s tekst in een hoek heeft gegooid. Integendeel. Ook al kent Kesting de ruim tienduizend woorden reeds uit zijn hoofd, hij herhaalt iedere dag de hele monoloog. ‘Ik moet hem onderhouden. Stel dat in mei of juni de theaters weer opengaan. Dan wil ik spelen.’

De theaterbewerking van Édouard Louis’ roman Qui a tué mon père – door Van Hove vertaald als Wie heeft mijn vader vermoord – telt drie delen. Twee delen herhaalt Kesting thuis. Eén deel oefent hij hardop wanneer hij zijn teckel uitlaat in het Vondelpark. ‘Mensen horen mij in mijzelf praten. Niemand kijkt daar meer van op in dit mobieletelefoontijdperk. Sommigen reageren met “Zo, weer een nieuw stuk aan het repeteren?”’

Het instuderen van Wie heeft mijn vader vermoord kostte de ervaren acteur vijf weken. ‘Iedere ochtend zat ik om negen uur startklaar, kop koffie erbij, zinnetjes leren. Eén pagina per dag. En voor het slapengaan altijd alles herhalen. Dan beklijft het beter. Ivo repeteert altijd met gekende tekst.’ Een hoorspel of podcast wil Kesting er niet van maken. ‘Dan kan ik beter de roman inspreken.’

Wie heeft mijn vader vermoord past in de reeks solo’s die Van Hove speciaal maakt met ervaren acteurs van het ensemble van Internationaal Theater Amsterdam. Zoals La voix humaine (2009) met Halina Reijn, Song from far away (2015) met Eelco Smits en De andere stem (2016) met Ramsey Nasr. Nu is Kesting aan de beurt. Met een theaterbewerking waarnaar niet alleen toneelminnend Nederland en België uitkeek: ook de Franse literaire wereld volgt deze eerste toneeladaptatie van de derde autobiografische roman van Frankrijks nieuwe literaire sensatie Édouard Louis (27), de sterauteur die het schopte van het armoedige Franse platteland tot de Parijse intelligentsia.

Zijn debuut Weg met Eddy Bellegueule (2014), over zijn traumatische jeugd als homoseksuele outcast in een armlastig, gewelddadig en homofoob milieu in Noord-Frankrijk, werd wereldwijd een bestseller (vertaald in 25 landen). In Nederland bewerkte de Noors-Nederlandse regisseur Eline Arbo het debuut van Louis (die vroeger echt Eddy Bellegueulle heette – Eddy Knappesmoel) bij Toneelschuur Producties tot een magistrale voorstelling. ‘Een hoogtepunt van het seizoen’, vindt ook Kesting. ‘Verbijsterend goed! Schaamteloos toneel, zo gedurfd geregisseerd en energiek gespeeld door die vier jongens.’

Waar Weg met Eddy Bellegueule een felle afwijzing lijkt van die bekrompen, in zichzelf gekeerde onderklasse, kan Qui a tué mon père (bij De Bezige Bij verschenen als Ze hebben mijn vader vermoord) worden gezien als een meer bezonken aanklacht tegen de politieke klasse die zijn vader, een diep vernederde fabrieksarbeider met kapotte rug, alleen maar harder heeft laten werken voor een paar rotcenten. Zoon Édouard bezoekt zijn zieke vader in Noord-Frankrijk en treft een fysiek en mentaal wrak.

Kesting: ‘Mijn eerste zin is: “Ik herken je niet.” De vader, net boven de vijftig, kan nog geen tien meter lopen zonder buiten adem te raken en heeft een machinerie nodig om zijn hart te laten kloppen. Zijn medicijnen worden niet meer vergoed. Ondanks Édouards trieste, ingewikkelde jeugd, met als enige licht het schijnsel van de televisie, eert hij zijn vader met een liefdesbetuiging. Tegelijk klaagt hij de politiek aan, vanwege bezuinigingen op uitkeringen, armemensenbelasting en uitbuiting van de onderklasse. We vertalen ‘de moordenaars’ niet naar de Nederlandse situatie. Dat hoeft niet. Wat Louis aanraakt, snapt iedereen. Zeker nu.’

De acteur speelt zowel de zoon als de vader. Tenminste, dat is voorlopig de bedoeling. ‘We moeten op de vloer uitvinden of dat werkt. Hopelijk maken we de juiste keuzes. Het probleem van een monoloog is altijd: waarom ga je praten in de ruimte die je binnenloopt? Het zou makkelijker zijn als ik mij direct tot de zaal mag richten, maar dat wil Ivo niet.’

Wie heeft mijn vader vermoord completeert een opvallende theatertrilogie in de Lage Landen rond Louis’ autobiografisch werk. Naast Weg met Eddy Bellegueule (2020) van Eline Arbo, heeft regisseur Thomas Ostermeier het tweede boek, Geschiedenis van geweld, in 2018 bewerkt tot een voorstelling bij de Berliner Schaubühne. Het onderstreept hoe scherp en actueel de romans van de jonge Franse schrijver zijn. Louis zelf volgt alle theaterbewerkingen op de voet, is een groot bewonderaar van Van Hove en zou naar de première in Antwerpen zijn gekomen. ‘Het gaat een keer gemaakt worden!’ belooft Kesting strijdvaardig. ‘Ik blijf positief. Ik hoop nog op een herkansing bij de Franse première in Montpellier, 13 juni, nee, geen vrijdag gelukkig.’ Prettige bijkomstigheid: er staat slechts één acteur op toneel.

Kesting vermoedt dat hij zelf Covid-19 al heeft gehad. ‘Ik ben negen dagen flink ziek geweest, koorts, hoofdpijn, hoesten. Maar ik ben niet getest. Ik neem wel deel aan die corona-check-app van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis.’ Zijn hiv-besmetting, nu alweer bijna 25 jaar geleden, maakt hem niet kwetsbaarder voor een virusinfectie. ‘Ik leef gezond, sport veel en mijn twee dagelijkse pillen zijn zo smart, die maken mijn afweer net zo sterk als de jouwe.’

Wat hij het meest mist in dit corona-tijdperk? ‘Een omhelzing. Ik heb zo’n ontzettende zin om iemand weer eens vast te pakken. Eelco, Lineke, mijn man. Noem je dat huidhonger? Nou, dat heb ik: huidhonger.’

Foto: Jan Versweyveld

Wie heeft mijn vader vermoord door Hans Kesting bij Internationaal Theater Amsterdam zou op 1 april in première gaan en op 7 mei voor het eerst in Nederland te zien zijn.