‘Democratisch gezien ben ik zwart, want wie kijkt er nu hier,’ zegt de volledig in zwarte kleding gestoken Julia Wilms terwijl zij naar haar grotendeels verborgen blanke huid onder haar truitje kijkt.

Zorgvuldig hebben performers Wilms en Andrea Bozic tijdens de voorstelling Intergalactic vanuit het niets een kader geschapen om de toeschouwer bewust te maken van ingesleten zienswijzen. Door de aandacht op een stuk karton, wit of zwart, te vestigen en deze vervolgens naar andere zwarte of witte objecten te dirigeren, is op subtiele wijze het besef van connotaties aangewakkerd.

Intergalactic is een voorstelling van choreograaf Andrea Bozic, beeldend kunstenaar Julia Wilms en geluidskunstenaar Robert Pravda. Bozic, Wilms en Pravda vormen al jaren een driemanschap dat op intelligente en fascinerende wijze verschillende disciplines verbindt; beweging, video en geluid vormen net zo’n hecht trio als de makers zelf. Hun werkwijze in Intergalactic sluit aan bij een generatie makers die vanuit de inhoud een vorm zoekt en vanaf een nulpunt een nieuwe wereld schept om het perspectief van de toeschouwer volledig op scherp te zetten.

Zo is de voorstelling Intergalactic die als subtitel ‘An attempt to overcome the binary’ draagt, een poging om ons op het binaire stelsel gerichte denkpatroon van twee keuzemogelijkheden – zwart of wit, links of rechts – te doorbreken, en tussenruimtes te onderzoeken.

Die keuzemogelijkheden vertalen de performers aanvankelijk letterlijk naar de ruimte waarin zij zich bevinden, de kale, zwart geverfde Frascati-theaterzaal. Elke actie wordt in de Engelse en Duitse taal benadrukt, na het ‘black’ van Bozic volgt Wilms met een gedecideerd ‘Schwarz’. Ze bewegen zich door de ruimte, herpositioneren zich, wat allerlei  vragen oproept. Want als links hier is, wat is dan daar? Ook het geluid reist door de zaal en over de tribune en komt van verschillende kanten.

De wijze waarop Bozic, Wilms en Pravda de verschillende dimensies van de ruimte ontvouwen en de vragen – over politiek of globalisering – die hieruit volgen stellen zijn intrigerend. Toch wordt gaandeweg onvoldoende duidelijk waar de makers naartoe willen en dat is jammer. In dat opzicht staat Intergalactic nog niet helemaal op scherp.