Euthanasie met Barbara en Stefanie van Lucinda Ra/De Werf is een poëtische maar algemene schets van dood en verval **
Het PopArts Festival verkent traditioneel de grenzen van het internationale poppentheaterveld en toont ook dit jaar enkele interessante maar minder bekende makers van over de landsgrenzen. Zoals Julie Nioche, een Franse choreografe, danseres en artistiek leidster van het A.I.M.E. – Association d’Individus en Mouvements Engagés. PopArts presenteert haar acrobatische dansvoorstelling Nos solitudes.
Tientallen gewichten, klein en groot, hangen boven de speelvloer aan een complex dradennetwerk. Ze deinen zachtjes heen en weer. Een gitarist gaat in een hoek zitten en speelt een paar dromerige, zich steeds herhalende akkoorden. Dan komt Nioche op, een jonge slanke vrouw met kort haar. Ze draagt een gordel rond haar middel waaraan ze twee lijnen vasthaakt. Rustig trekt ze een soort hand- en voetbanden aan en maakt ook daaraan lijnen vast. Dan gaat ze liggen op de vloer – alsof ze slaapt.
In haar slaap beweegt ze en de gewichten bewegen mee, het geeft een mooie synchroniciteit tussen haar lichaam en de objecten in de ruimte. Dan, vrijwel onzichtbaar, begint ze te zweven. Slechts enkele centimeters boven de grond, maar ze zweeft. Ze blijft slapen en draaien in haar slaap en – hop! – ze stijgt weer een stukje. Door een ingenieus hefboomsysteem van katrollen die met een rukje kunnen worden vastgezet en weer losgelaten (vergelijk het luxaflexsysteem), kan Nioche stijgen en dalen. Een fascinerend spel met gewicht en contragewicht dat ze met haar dromerige bewegingen nog meer kleur geeft.
Ondanks de dromerige sfeer vervalt Nos solitudes gelukkig niet in zoetige Cirque du Soleil-achtige taferelen. Daarvoor is de voorstelling te droog: de belichting is nietsverhullend, de bewegingen zijn niet pretentieus en vooral: er zit geen clichématige verhaallijn in. We zien alleen de strijd tegen de zwaartekracht en die strijd is bij aanvang al tevergeefs. Aan het einde doen de verwoede pogingen van de danseres om toch weer de lucht in te komen sterk denken aan een marionet die tot zijn eigen wanhoop niet meer bespeeld wordt. Maar of Nos solitudes poppentheater is? Eerder acrobatiek of dans, een choreografie waarin manipulatie van en door het menselijk lichaam tot in de uithoeken van het mogelijke wordt onderzocht.