Dat Marilyn Monroe tot de verbeelding spreekt mag geen verrassing zijn. Eerder inspireerde ze films, podcasts en een televisieserie over een Monroe-musical. Met Goodbye, Norma Jeane brengt de Theater BV daadwerkelijk een musical over het icoon. Zonder groots showballet, zonder tapdans en zonder showtrappen, maar op ingetogen wijze. Dat pakt goed uit.

Volgens de geschiedenisboeken stierf Marilyn Monroe in 1962, maar in Goodbye, Norma Jeane krijgen we een alternatieve versie van het verhaal te zien, geïnspireerd door de mythes rondom haar persoon. In de musical van de Theater BV lééft Marilyn (Ellen Pieters), en woont in alle rust in Engeland als Jane Edwards. Maar dan staat de jonge journalist Henri (Soy Kroon) voor haar deur, ervan overtuigd dat Jane Marilyn is. Reden voor Marilyn om een oude cassette tevoorschijn te halen met audio-opnames van haar jonge zelf (Brigitte Heitzer), en een reisje te maken naar memory lane.

De grootste troef van Goodbye, Norma Jeane is de topcast: vedette Ellen Pieters speelt de rol van vijftiger Marilyn naast sterspeelster Brigitte Heitzer als haar jongere versie. En dan is er nog Soy Kroon als journalist Henri, die met naturel spel en een aangename zangstem goed tot zijn recht komt en in deze productie kan laten zien wat hij in huis heeft. Leuk is dat Pieters en Kroon ook kleinere rollen op zich nemen, en met zijn tweeën soms zelfs een soort mini-ensemble vormen. Een jas, een bril of een karakteristiek loopje doen ze binnen seconden in een ander personage veranderen. Het is een van de manieren waarop Goodbye, Norma Jeane toont hoe veelzijdig je kan zijn met weinig middelen.

Goodbye, Norma Jeane is namelijk een musical op kamerformaat – niet uit (financiële) noodzaak, maar uit artistieke overweging. Die intieme vorm past de voorstelling; door het klein te houden verdwijnt de afstand tot de personages en hun verhaal. Het decor van Joris van Veldhoven vormt één tableau dat ruimte biedt aan een paar locaties en een driekoppige band.

Ook muzikaal gezien is Goodbye, Norma Jeane rijk in haar minimalisme, met een combo bestaande uit een cellist, pianist en trompettist/accordeonist/klokkenspeler. Het doet eer aan de muziek van Sam Verhoeven, die een warme score leverde. Die is soms romantisch, soms grillig, maar altijd in het aangename idioom van kamermuziek. Als Pieters en Heitzer samen harmoniëren – Marilyn in duet met zichzelf – gaat je hart een beetje open. Ruimte om tussen de liedjes door te applaudisseren is er niet in de regie van Martin Michel, maar die aandachtige verstilling en ingetogenheid doen de voorstelling enkel goed.

Het script van Allard Blom kent weinig spanning en cliffhangers, maar boeit grotendeels toch genoeg om niet te gaan vervelen. Het is prima toeven met Marilyn, die herinneringen ophaalt aan haar carrière, haar relatie met haar moeder en de vele mannen die ze versleet. In de tweede akte gaat het script op die laatste echter wat te veel leunen. Marilyn dreigt dan in een slachtofferrol terecht te komen, hoe krachtig haar personage ook wordt gespeeld. Dat gebeurt in het heden, als vijftiger Marilyn wordt gechanteerd door Henri, die zich teleurstellend genoeg ontpopt tot een sensatiebeluste eikel. Maar dat gebeurt ook in het verleden, waar dertiger Marilyn verzeild raakt in een onmogelijke affaire met een man die vóór haar besluit dat ze haar dood in scène moet zetten. Wat Marilyn daarbij te winnen heeft, komt niet helemaal uit de verf. Ja, een rustig leven – maar waarom wil ze dat zo graag? En waarom al die mannen? Die waren er inderdaad veel, maar meer inzicht in de reden voor Marilyns hang naar liefde was welkom geweest. Net als wat meer over de persoon die Marilyn was náást de mannenverleidster en seksbom. Haar intellect en acteertalent worden benoemd, maar er had meer aandacht naartoe gemogen.

Dit soort oneffenheden in de plot worden zo goed en zo kwaad mogelijk gemaskeerd door de sterke cast, die de voorstelling naar een hoger plan trekt. Zij maken Goodbye, Norma Jeane een mooie toevoeging aan het musicalaanbod. In het palet van uitbundige shows en groter opgezette producties misstaat de kleur van deze intieme musical zeker niet.

Foto: Annemieke van der Togt