Voor Theaterkrant schrijven meer dan dertig recensenten. In een serie interviews stellen we ze voor aan onze lezers. Deze week: podcast-maker Luc de Groen. ‘In een podcast-recensie komt het denken over een voorstelling heel erg naar voren.’
Luc de Groen (1991), fanatiek podcast-luisteraar, liep al een tijdje met het idee rond om podcasts te maken over theater. Hij stapte met het idee naar hoofdredacteur Simon van den Berg en sinds twee jaar maakt hij podcasts voor de Theaterkrant. Daarnaast is Luc filosofiedocent aan de toneelschool in Arnhem, programmeur bij het Café Theater Festival en theatermaker bij zijn eigen Stichting Luc de Groen Producties. Voor Theaterkrant maakt hij podcast-recensies en af en toe een special.
Waar komt je interesse voor de podcast vandaan?
Het is nu ongeveer vijf jaar geleden dat de podcast in Nederland aansloeg en het groeit ieder jaar ontzettend. Ik volg wekelijks rond de veertig podcasts. Omdat het medium zo nieuw is, wordt er nog best veel mee geëxperimenteerd. Je hebt documentaires en talkshow en bij Theaterkrant doen we recensies. Het leuke aan het medium is dat het heel niche mag zijn. Je hebt niet het voor-iedereen-gehalte zoals bij de radio en daardoor kan je heel lang over iets specifieks praten. Er is eigenlijk niks zo leuk als een twee uur durende podcast over bijvoorbeeld één specifieke complottheorie.
Kan je iets vertellen over de podcast-recensie op Theaterkrant?
In principe ga ik met een mederecensent naar een voorstelling en daarna bespreken we die samen. We nemen de podcast direct na de voorstelling op en praten een half uur. Ik vind het heel fijn om te praten vanuit wat ik heb gezien of meegemaakt, omdat dat zoveel zegt over wat het betekent. Iets proberen te omschrijven is heel moeilijk en iets objectief omschrijven is gier onmogelijk. Zoeken naar woorden om iets te begrijpen is denk ik hetzelfde als zoeken naar woorden om iets na te vertellen.
Wat is volgens jou de kracht van een podcast-recensie tegenover een geschreven recensie?
Het denken over een voorstelling komt heel erg naar voren. Het is niet een stempel van ‘dit is goed, dit is niet goed, dit hebben ze zo gedaan en dit hadden ze eigenlijk moeten doen’. Het is meer iets wat niet vaststaat, een zoeken naar woorden, een gesprek over een voorstelling. Daarnaast kunnen in een intensief gesprek veel meer aspecten aan bod komen, dan in een geschreven recensie van 500 woorden. Dat vinden luisteraars vaak heel leuk. Als je een gesprek van een half uur uitschrijft, kom je al snel aan 5000 woorden.
Heb je een bepaalde luisteraar voor ogen als je een podcast-recensie opneemt?
Nee, maar ik weet natuurlijk dat het heel niche is. Podcast-luisterend Nederland is denk ik al een niche en daarbinnen hebben wij de niche podcast-over-theater-luisterend Nederland. Dat is dus een heel specifieke groep. Volgens mij moet je dat omarmen. Ik hoop altijd dat de luisteraar zich onderdeel voelt van het gesprek. Dat die gaat meedenken. Wat zou ik hebben gezien en wat voor voorstelling was het eigenlijk?
Wat maakt een voorstelling voor jou goed?
Ik vind een voorstelling vanuit podcast-oogpunt goed als ik echt zin heb om erover te praten. Als er iets met mij gebeurt, als ik enthousiast, boos of verdrietig wordt, dan komt er bij mij als toeschouwer iets in beweging. Dan krijg ik zin om ermee te stoeien en ga ik door het vuur om het kloppend te maken. Ik vind voorstellingen altijd minder goed als ik na afloop vooral zin heb om naar bed te gaan.
