Dancing on the edge, het festival dat Nederland al twaalf jaar podiumkunsten uit het Midden-Oosten en de rest van de Arabische wereld laat zien, ‘deconstrueert het festivalformat met de zachte radicaliteit van open vragen’. Hoe dan ook, laten we elkaar ontmoeten. Dat kan in ieder geval in de droom, want daar is alles mogelijk. Three seconds verbeeldt droomsequenties.
Een droom duurt gemiddeld drie seconden volgens de makers van Three seconds, dat niet toevallig zo heet. Andere bronnen spreken over van een paar seconden tot meer dan een half uur. De van oorsprong Syrische choreografe en danseres Hoor Malas en regisseur Mayar Alexan, die allebei in Damascus zijn opgeleid en daarna naar het westen zijn gekomen, maken een droomvoorstelling van drie kwartier.
Achter op het speelvlak ligt een matras met een doek eroverheen. Rechts een schemerlamp en een spiegel, links een open kast met speelgoed op de planken. Onder de doek verschijnt een mensvormige bobbel, die na een tijdje contact zoekt met de eerste rij. Er verschijnt een been, een hand, een arm, en ten slotte een vrouw. Die wurmt zich op een plank in de kast, tast naar het speelgoed, bekijkt dat stuk voor stuk en lijkt daar goede herinneringen aan te hebben.
Met haar oude spitzen, een knuffel en een bal wordt ze weer even kind. De spiegel confronteert haar met zichzelf, dansjes in het donker met alleen een zaklamp in haar hand laten veel te raden over, een duet met een rode zitzak eindigt met een omgekeerd rood hart op haar schouders en aan het eind van de performance blijft ze springen naar… ja, naar wat? Dromen laten alle ruimte voor associatie.
Dancing on the edge 2019 heeft als motto How do you practice hope? Het werd lelijk vertaald als Hoe beoefen jij hoop?, maar de boodschap is duidelijk. In Three seconds begint de hoop in de droom. Die geeft ruimte voor terug- en vooruitblik, geeft de mogelijkheid tot nieuwe identiteiten en opent de geest. Wie denkt als in een droom, heeft ruimte voor ontmoetingen met jezelf, de ander en de wereld.
Foto: Ahmed Bousnina
