Rechts heeft een grote mond. Rechts mag politiek incorrecte ongein uitkramen zonder dat dat wordt afgestraft. Rechts trekt vaak aan het langste eind, omdat de man-in-de-straat zich gezien voelt door foute politici en dus gewoon op ze stemt. De boodschap die tekstschrijver Frank Gunning heeft gestopt in BBQ van Habitat X is niet te missen. Een boodschap die er met een hamer wordt ingeslagen.

Een lange tafel waaraan zeven gasten zullen zitten, in het midden de talkshow-host. Camera’s, microfoons, een tafel voor de techniek. Een floormanager die verschillende soorten applaus oefent met het publiek: we bevinden ons op de set van een televisieshow, wij toeschouwers figureren als het live publiek.

Habitat X kiest een multimediale setting voor zijn eerste voorstelling. Gesprekken aan de talkshow-tafel worden synchroon gefilmd en getoond op een enorm beeldscherm dat de achterwand van het decor vormt. Daarnaast hebben influencers een eigen hoek waarin ze hun ongezouten meningen rechtstreeks in de camera vertellen.

BBQ wil laten zien wat de werkelijke boodschappen zijn van rechtse mensen wanneer ze zich veilig genoeg wanen om hun mond open te doen. Een vrouwelijke influencer betoogt dat vrouwen op zoek moeten gaan naar een echte man, met wie ze kunnen trouwen en een gezin stichten; studeren is voor vrouwen niet nodig. Een blonde bodybuilder verheerlijkt de alfaman. Een Hitler-kloon met mini-snorretje hamert op het belang van ‘de zuiver Germaanse Nederlander’. Een vechtersbaas heeft een niet-westers kind ervan beschuldigd terrorist te zijn; het filmpje van deze scène is op internet terechtgekomen.

Het herkenbaarste personage is Harry Boudoir, een persiflage op Thierry Baudet. Voorzien van blauw pak, vlotte babbel en het talent piano te spelen. Hij vat het gezelschap samen als ‘kopstukken rechts van het rechtse spectrum’. De barbecue uit de titel hint vaag naar het feestje dat zal volgen op politieke bijeenkomsten van deze snit; de gasten krijgen er geen sushi, maar een berg vlees voorgezet.

De teksten van de personages zijn schokkend door onverholen racisme, moslimhaat, nationalisme, xenofobie. Die teksten zouden hard binnen moeten komen, maar dat doen ze niet. Regisseur Sita van Sante maakt van bijna alle personages karikaturen. De meesten geloven zelf niet in wat ze representeren. Door hun tongue-in-cheek manier van acteren, geven ze zelf commentaar op hun teksten. Daardoor blijft de kritiek op (extreem-)rechts te veel hangen in satire.

Alle personages zijn stereotypen. Talkshow-host Inge van Pruisen (Lindsey Smits) framet haar gasten, legt ze woorden in de mond, kapt ze af. De floormanager is een kippetje met een kort rokje dat wegrent als er lastige vragen worden gesteld. De nazi is niet eng, maar lachwekkend – enzovoort. Als al deze rechtse mensen aan één tafel worden gezet, maken ze ruzie omdat ze het in feite nergens over eens zijn.

De voorstelling wordt op deze manier nergens gevaarlijk. Dat is een gemiste kans, want het rechtse gedachtegoed dat hier over de hekel wordt gehaald, is dat wel degelijk. Alleen Ruben Messelink als Harry Boudoir/Thierry Baudet gaat er bloedserieus tegenaan. Messelink zet strak, serieus en overtuigend een politicus neer die al die vreselijke kletskoek nog echt meent ook.

De enige echte, schrikwekkende angel zit hem in de staart van de voorstelling. Daarin bewijzen Frank Gunning en Habitat X dat er echte mensen bestaan in het echte leven die echt dit soort akeligheden spuien.