Haar eigen Lage Landen zitten haar als gegoten. De vlakke polders, de kwelders, de duinen, haar eigen eilandje in de Vinkeveense Plassen, ze zitten in haar bloed en hebben haar karakter gevormd. Daar kan de rest van de wereld, waarvan ze een groot deel heeft gezien, niet aan tippen. Met De Lage Landen, geschreven door Rob Crispijn, besluit Angela Groothuizen haar nieuwe muzikale voorstelling Lueke Binge. Het is een fraai en passend slotakkoord.

Angela Groothuizen is net zestig geworden. In Lueke Binge, waarin ze weer wordt begeleid door haar eenmansorkest Nico Brandsen, swingt ze het podium op. Zestig mag dan het ‘nieuwe veertig’ zijn, het is vaak wel de levensfase waarin een mens eens over de schouder kijkt. Dan komen er vragen en nieuwe inzichten: hoe ben ik hier gekomen, wie waren er belangrijk, waar ben ik thuis, heb ik ergens spijt van, waar moet ik me misschien met terugwerkende kracht wel een beetje voor schamen? Van die dingen.

Om met dat laatste te beginnen: met alle kennis van nu zou ze zich wel een beetje bezwaard kunnen voelen. Groothuizen heeft als voormalig Dolly Dot, maar ook als vakantieganger met haar gezin, een gigantische ecologische voetafdruk achtergelaten. Maar toen had je nog geen vliegschaamte. En wat moet je nu nog doen om die voetafdruk te compenseren? Ze had misschien wel kunnen weten dat haar verleden haar ooit ter verantwoording zou kunnen roepen, want in haar jeugd kwam het rapport uit van de Club van Rome, met dat logo van de wereld als kaarsje. Het vlammetje had het topje, de Noordpool, al laten smelten. Hoe zou dat logo er nu, vijftig jaar later, uitzien, vraagt ze zich af.

Nou ja, het zijn maar mijmeringen, de oplossing heeft niemand en ook Groothuizen levert geen nieuwe revolutionaire ideetjes. Daar is ze de artieste ook niet voor. Ze heeft zich een vast plaatsje verworven op het kleinkunstpodium. Met eigen geschreven liedjes en liedjes van anderen. In Lueke Binge, een verbastering van Leuke Dingen zoals een van haar kinderen ooit op een papiertje schreef, komen een aantal sterke liedjes van onder meer Jan Beuving en Rob Crispijn voorbij. Met hulp van regisseuse Wimmie Wilhelm is rond dat materiaal een ‘lekker’ en strak muziektheateravondje in elkaar gestoken.

Vertellend is Angela Groothuizen op haar best als ze het dicht bij huis houdt. Zoals in het hilarische verhaal over haar ouders en oom, die zich bij haar thuis in Amsterdam in alle onwetendheid te goed deden aan haar hasj-cake. Haar relatie met haar vader kreeg een wending met haar deelname aan het tv-programma Verborgen Verleden. In het militair archief ontdekte ze een andere vader dan ze zich herinnerde. Die krijgt van haar in Lueke Binge postuum de eer, die hem toekomt.

Foto: Marthe Hennink