De choreografie O Monstro está em cena is een fascinerend doolhof vol esthetische hoogtepunten. Maar het is ook dwalen in de eindeloze monsterdansen van dit nog onbekende Angolese gezelschap. Vooral de virtuoze bijdrage van de dansers blijft bij, ze beheersen alle stijlen en geven zich volledig. Chapeau!
Soms is het ook van belang om keuzes te maken, dat is de gedachte die je krijgt tijdens het zien van de Angolese bijdrage tijdens Afrovibes dit jaar. O Monstro está em cena is een choreografie van Ana Clara Guerra Marques in samenwerking met kostuumontwerper/scenograaf Nuno Guimarães. Het werk begint sober en mysterieus met het beeld van een object, waarover een rode doek is gedrapeerd. Dan verschijnen de dansers. Ze bewegen door de ruimte in een geordende choreografie tot vanonder de rode totem, die pontificaal voor de publiekstribune staat. Plotseling komt iemand in een rolstoel tevoorschijn, om even plotseling weer van het toneel te verdwijnen.
Even later zien we een hoofd bewegen op het achterdoek, eerst links in de hoek, dan rechts. Het blijkt het hoofd van een vol, stevig heerschap. Later in het stuk keert hij terug op het doek tijdens de solo van een van de dansers, die de dialoog aangaat met deze imponerende reusachtige verschijning op video; alweer een monster.
In O Monstro está em cena (het monster op toneel) wordt alles uit de kast gehaald. Gelaagd bewegingsmateriaal in solo’s en duetten wordt afgewisseld met rituele groepsdansen waarin nerveuze, ritmische bewegingen van handen en voeten overheersen. Maar ook videobeelden, objecten en theatrale verkleedpartijen hebben een aandeel in de voorstelling. Dat laatste levert esthetisch mooie plaatjes op, maar riekt ook naar overdaad.
Jammer wel, want O Monstro está em cena kent ook hele aangrijpende momenten. Zoals de solo van een van de dansers met een zelfgemaakt papieren bootje, of het duet van de valide en mindervalide danser. Deze scènes alleen al vertellen een compleet verhaal.
Virtuoos is de voorstelling ook. De dansers van dit gezelschap – António Sande, Armando Mavo, Benjamim Curti, Daniel Curti en Samuel Curti – kunnen alles en hun bewegingen incorporeren vele stijlen. Won breakdancer Redouan Ait Chitt dit weekend de Zwaan voor zijn dansprestatie in Redo, de bijdrage van de mindervalide danser van Angolan Contemporary Dance Company dwingt minstens net zoveel respect af. Indrukwekkend is ook de solo waarin hij zijn stem gebruikt en tenslotte verdwijnt onder een doek.
Binnen de virtuositeit dient zich ook wel degelijk inhoud aan, bijvoorbeeld gezien het beeld van spartelende drenkelingen aan het begin van de voorstelling. Maar wat die beelden te maken hebben met bijvoorbeeld de scène waarin de mannen zich verkleden als vrouwen blijft onduidelijk. O Monstro está em cena neemt wel een hele vrije invalshoek.
Dat geldt ook voor de muziek, die weinig lijn kent en vaak illustratief wordt ingezet. Ana Clara Guerra Marques – die het gezelschap in 1991 oprichtte – heeft een prachtig ensemble aan dansers, met wie ze indrukwekkend sterk en veel bewegingsmateriaal heeft gemaakt. Maar ze had ook wat darlings overboord mogen gooien. In elk geval de bijdrage van de videobeelden, die voegde weinig toe.
Foto: Rui Tavares
