Met Lucinda Childs, Twyla Tharp en Jennifer Muller haalde Introdans drie belangwekkende Amerikaanse choreografen in huis voor het programma Moderne meisjes.
Het gezelschap heeft de laatste jaren met Childs een stevige band opgebouwd en het programma opent krachtig met haar eerder uitgevoerde Chairman dances. De choreografie wordt met verve gedanst op het gelijknamige deel uit de opera Nixon in China van componist John Adams. Meteen op scherp staat ook Junk duet van Twyla Tharp met speels spitzenwerk en swingende dans. Ook dit duet werd eerder door Introdans gebracht.
Met Kilar maakte Lucinda Childs voor het eerst een nieuwe choreografie voor een Nederlands gezelschap. De titel verwijst naar de Poolse componist Wojciech Kilar op wiens Piano concerto wordt gedanst. In zijn muziek zitten repetitieve patronen verweven, maar de compositie is ook sterk emotioneel geladen. Diagonale lijnen vormen de uitvalsbasis van het eerste groepsstuk met acht dansers. Alle dansers dragen strakke zwarte broeken, de vrouwen daarboven zwarte strapless topjes met doorschijnende brede strepen en de mannen zwarte hesjes aan de zijkant verbonden met brede banden.
Childs werkt opnieuw met decor-, kostuum en lichtontwerper Dominique Drillot. Waar Drillot voor Chairman dances een lijst ontwierp die in de openingssolo van de mannen een prachtig gedanst portret suggereert, heeft hij ook voor Kilar objecten ontworpen die een plaats innemen in de choreografie. De vrouwen bewegen zich binnen skeletten van baljurken en kubussen, door de verschillende openingen reiken armen en benen naar buiten om poses aan te nemen. Dat brengt beperkingen met zich mee, de dansers lijken ook in hun werk gehinderd door de constructies. Dat is jammer, want het doel van de jurken en kubussen is niet erg duidelijk en de objecten halen de vaart uit de dans van Kilar.
Tegenover de sobere esthetiek en de strak afgemeten dans van Childs en de vrolijke tap van Tharp, volgt na de pauze Bench van Jennifer Muller. Haar twaalf dansers bewegen op en rondom een lange bank. Op een videoscherm daarboven razen het ontstaan van de aarde en de bedreigingen voor en door mens en natuur voorbij. Muller liet zich inspireren door The inconvenient truth van Al Gore.
Sterk bepalend voor de sfeer van Bench is de muziek van Jocelyn Pook die als een klaagzang de ontwikkelingen op video en toneel becommentarieert. Met losse haren en expressieve gezichten is de dans waarin hoofdzonden als lust en afgunst aan bod komen vrij illustratief. Zo wordt hebzucht vertaald naar vloerwerk waarin de dansers allerlei zaken bijeenrapen terwijl de video grote bergen vuilnis toont. Bench, het sluitstuk van Moderne meisjes, stelt dan ook teleur. Niet alleen is de thematiek weinig verrassend uitgewerkt, de dans is gedateerd en weinig subtiel.
(foto: Hans Gerritsen)
