Drie intensieve voorstellingen op een dag spelen, het is niet vreemd voor wie werkt in het jeugdtheaterveld. Ook (of misschien juist?) in de periferie van deze sector, het jeugdentertainment, wordt keihard gewerkt. De voorstelling Brandweerman Sam Live! – Het grote kampeeravontuur bijvoorbeeld wordt op zondag 25 augustus driemaal gespeeld. En dat terwijl het geen korte voorstelling is (een dik uur is voor de doelgroep van kinderen vanaf twee amper te behappen), waarin de spelers het grootste deel van de tijd in grote en waarschijnlijk ook behoorlijk warme kostuums staan te springen en te hossen. Grote bewondering past dus voor de ongetwijfeld tomeloze inzet van deze mensen.
Daarmee is het belangrijkste positieve aspect van Het grote kampeeravontuur benoemd. De show rondom de voor jonge kinderen populaire tekenfilmfiguur is maar bar weinig emotioneel, sociaal, kunstzinnig of anderszins verrijkend. Vooruit, de liedjes zijn vrolijk en van al dat gehups – dansen kan je het eigenlijk niet noemen – kan je best vrolijk worden. Maar het verhaal rammelt dramaturgisch gezien flink. Het hobbelt wat heen en weer tussen de vermeende hoofdpersonen (de brandweermensen), een nieuwsgierig jongetje en een stel natuur-‘rangers’ die beroemd willen worden, de focus is volledig zoek. En hoezo zijn er bergen bij een plaatsje dat Piekepolder heet?
Maar het kwalijkst is de uitdrukkingsloosheid van de vier brandweermensen en het jongetje, de vermeende helden. Deze personages worden gespeeld door acteurs (de credits bij deze voorstelling zijn mij onbekend) in een volledig bedekkend kostuum met masker. Dat betekent een statisch gezicht met slechts een uitdrukking: een vrolijke grimas. Tja, daar kom je niet ver mee als je ook bezorgd of jaloers of ongerust of bang wil uitdrukken. Met overdreven armzwaaiend gespring proberen de spelers hun personages (wiens stem niet uit hun onbeweeglijke monden maar uit de versterkers schalt) expressie te verlenen. Maar het is vergeefs.
Gelukkig kent het jonge publiek het karakter van Sam en zijn vrienden goed van de filmpjes. Maar met deze gemaskerde poppen is het vrijwel onmogelijk om je emotioneel te verbinden. Terwijl dat nou juist een grote kracht kan zijn van theater: personages die een spiegel bieden voor je eigen emoties, twijfels, verlangens. Dat ontbreekt hier volledig. En als toppunt lijken de twee ongemaskerde acteurs, die de rangers spelen, ook totaal geen idee te hebben van wat voor persoonlijkheid ze nou eigenlijk moeten vormgeven. Kortom: voor een potentieel verrijkende intermenselijke, wellicht zelfs empathische ervaring, zoals theater dat kan bieden, ga je niet met je kroost naar Brandweerman Sam Live. En voor het overige eigenlijk ook niet.
Foto: Levin den Boer
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Het is niet waarschijnlijk dat de 2+ doelgroep de woorden guiro en bodhran heeft onthouden voor het raspend percussie-instrument uit Latijns-Amerika en de Ierse trommel. Maar de vrolijke muziekles waarvoor ze gebruikt werden op het schooltje van Peppa Pig en zijn vriendjes zullen de kinderen wel kunnen navertellen. (meer…)
Van irritant zoemende muggen in de nacht tot een torenhoge giraf die de blaadjes uit de handen van de bezoekende kinderen oplikt. Er komen veel meer dieren uit de bosjes gekropen dan alleen ‘De Grote Vijf’, die we uit de Afrikaanse plaatjesboeken kennen. En zelden zullen die dieren meer indruk hebben gemaakt op de ukkepuk-bezoekers dan bij De Grote 5, een grandioze voorstelling van jeugdtheatercollectief Meneer Monster. (meer…)
Zou het een probleem zijn als je naar een voorstelling gaat die een mashup zegt te zijn van programma’s als Holland’s Got Talent, Expeditie Robinson en de 1-2-3-show en je hebt geen van deze programma’s ooit gezien? Aan mij zijn al die programma’s altijd voorbijgegaan, maar hele volksstammen schijnen voor die shows aan de buis gekluisterd te hebben gezeten. Een combinatie ervan moet wel een spectaculaire show opleveren. Zou je denken. (meer…)
Voorzichtig, aarzelend, komt de grote rode rechthoek naar voren gelopen. Hij ‘danst’ een rechthoekig patroon op de vloer, een beetje lastig te zien met dat pak aan. De gele driehoek beweegt iets makkelijker, hoewel zij weer gehinderd wordt door haar driehoekige schoenen. (meer…)
Er is een kleine jongen die zo nu en dan even helemaal wil verdwijnen. Er is een konijn met een hang naar dramatiek, die zichzelf in de grime zet. Er is een assistente die zich gefascineerd laat meevoeren in de wereld van het grote spektakel. En er zijn volop trucs, van het laten verdwijnen van een balletje tot het […]
Heeft de recensent deze voorstelling met zijn/haar peuters bezocht? Lijkt mij niet. Want onze kinderen én alle kinderen in de zaal (voorzover ik kon zien/horen) hadden de tijd van hun leven. Ja, ik vind de emotieloze maskerhoofden ook raar, maar voor de kinderen was het nu wel echt brandweerman Sam. Ik heb ook eens voorstellingen van Nijntje en van Kikker gezien waarin de spelers alleen kleding of schmink gebruikten zonder maskerade, maar dat sloeg veel minder aan.
Bij de verhalen op tv zijn ook bergen/heuvels, het speelt zich nl niet af in NL. Piekenpolder heeft overigens ook het woord “pieken”. Ach, ik kan blijven schrijven over waarom wij het wél een goede voorstelling vonden (prachtig veranderend decor, optische illusies en spannende momenten die precies spannend genoeg waren), maar ik ben bang dat dit vergeefs is. Jammer hoor.