De theatertentjes op het Festivalplein van Theaterfestival Boulevard vormen een vast onderdeel van het evenement. Het thema van dit jaar is You Are Here, wat zowel betekent dat het publiek er is als ook de makers. Hier op dit plein ontmoeten ze elkaar. Net zoals op reizend festival de Parade staan de makers voor hun tentje het publiek naar binnen te lokken. De eis van artistieke vernieuwing geldt hier minder dan op de andere podia van het festival. Het laboratorium dat Boulevard wil bieden is wisselvallig.

Volksdans ontmoet moderne dans
De van oorsprong uit Turkije afkomstige danser en choreograaf Rutkay Özpinar (1991) is sinds 2014 verbonden aan het Haagse productiehuis Korzo. Gedurende dit voorjaar deed hij onderzoek naar Turkse dansen, waaronder buikdans uit Oriëntaal Turkije, de Halay die extreem repetitief is en de langzame Zeybek uit het Egeïsche gebied. In de uitvoering Gönülden gelen (Wat uit de ziel komt) verbindt Özpinar zijn moderne danstaal en neo-klassieke balletachtergrond met de stijl van buikdanseres Adrijana Beumer.

Eerst treedt hij alleen op in een spannende mix van moderne en klassiek dans, met schitterende beheersing en expressieve explosieve mouvementen. Dan treedt Beumer op met traditionele buikdans. In het derde deel van dit drieluik versmelten de beide dansvormen, en dat levert prachtige vernieuwende dans op: volksdans ontmoet moderne dans. Bezield is het juiste woord, of eerder: zinsbegoochelend mooi.

Danswedstrijd 
Uit Amsterdam is het danscollectief MAN||CO afkomstig dat met vijf vrouwelijke performers Rat Race Runway brengt, een uitvoering als strijd. De dansers zijn verwikkeld in een spelshow waarin alles draait om winnen en verliezen niet aan de orde is. In fluorescerende, felgekleurde kostuums gaan ze de danswedstrijd met elkaar aan: de ene dansbeweging moet de ander overtreffen, de danseressen botsen tegen elkaar, ze zijn als katten zo snel en flitsend, ze buitelen en tuimelen, energiek en sensueel. Ze vormen een kluwen van ledematen en dansen synchroon, dan weer volstrekt individueel. Het jonge collectief is geobsedeerd door deze maatschappij die de hoogste verwachtingen aan iedereen stelt, en het enige wat een danser kan doen is zijn of haar lichaam in het gevecht werpen.

Roerende scheppingsverhalen
Hanneke Last brengt met haar muzikale show Begin (2018) een combinatie van muziektheater en performance. Een fijne band van basgitaar, gitaar en drums begeleidt haar spel en zang, waaronder de sublieme song Nee. Het is roerend en gewaagd wat Last brengt; ze meandert moeiteloos van lied naar herinnering, van tekst naar zang. Ze verzamelt verhalen over alles wat met ‘beginnen’ te maken heeft. Zo vertelt ze over het Nigeriaanse scheppingsverhaal waarin aanvankelijk vrouwen in vrede leefden, tot de mannen kwamen. Elke cultuur kent een scheppingsverhaal, betoogt ze, en dat is een mooi beeld, want zonder dit scheppingsverhaal bestaat er geen begin. Iedereen is op zoek naar een begin. Dan komt ze uit bij het ontroerende, zelfs aangrijpende moment dat haar ‘begin’ is, het moment dat haar vader stierf toen ze veertien was.

Onbezielde poëzie
Hanneke Last durft, dat kan echter niet gezegd worden van het gezelschap Mensen Zeggen Dingen, dat bestaat uit een een groep dichters, schrijvers en spoken word-performers. Misschien had ik een slechte combinatie van uitvoerenden, maar de belofte van ‘oorschelpmooie teksten’ werd in het programma Op die toer niet waargemaakt. De poëzie was quasi diepzinnig, werd onbezield gebracht, was pijnlijk slecht van beeldspraak en ritme. De wijnfles ging telkens aan de mond, daar is niets op tegen, maar wie weet kwam het daardoor dat de versprekingen en onverstaanbaarheden binnen een half uur snel toenamen en er gehannes ontstond omdat de gitaar verkeerd geplugd werd. Nederland heeft een grote traditie van geweldige dichters-performers, maar wat het collectief Mensen Zeggen Dingen bracht, is niet echt verheffend. Het drietal bleef veilig hangen op de bank of zitten op de grond, helemaal opgegaan in hun eigen comfortzone, opgesierd met een symbolische sanseveria als ultiem huiselijk decorstuk.

Poep als delicatesse
In een andere tent staat de Vlaamse meesterlijke verhalenverteller Geert Hautekiet, die deze zomer op tal van festivals zijn vertelling Shit brengt. Hoewel Hautekiet een schitterende staat van dienst heeft en eerder op Boulevard excelleerde met zijn Compagnie KAiET! valt Shit behoorlijk tegen. Het verhaal gaat over een gevonden dagboek van avonturier Geert (!) die met een levensgevaarlijk vliegtuig vanaf de evenaar opstijgt naar Moskou, halverwege in het oerwoud belandt en daar temidden van een bizarre cultuur terechtkomt. Daar keuren de mensen poep goed dat door open riolen stroomt, alsof het de meest delicate lekkernij is. Ook Hautekiet blijft veilig in zijn vertelling steken, met trucjes op een zelfgemaakt snaarinstrument van olijfblik die eerst aardig zijn, maar bij herhaling gaan vervelen en voorspelbaar worden.

Het tentjestheater op de Boulevard moet echt in artistiek opzicht hoger inzetten. De programmering wekt nu de indruk dat voorstellingen van het ene zomerfestival naar het andere reizen, zonder een eigen bijzondere Boulevard-signatuur. Dat maakt het behoorlijk vrijblijvend, met gelukkig een enkele uitzondering.

Foto: Gönülden Gelen – Wat uit de ziel komt van Rutkay Özpinar en Adrijana Beumer, Sjoerd Derine