Op de Parade in Den Haag neemt Het Nationale Theater de programmering van Zaal 4 voor zijn rekening. Daar is Songs In Languages I Don’t Understand te zien, een uitspatting van een dronken vrouw die goed kan vallen en dat met overtuiging doet. Maar wie is zij?

‘Give me a pinot noir and a grand piano, so that I can speak about love.’ Performer Nora Ramakers geeft zelf een adequate samenvatting van haar voorstelling. In het begin steken haar benen vanonder een glimmend roze gordijn de zaal in. Vanuit die positie probeert ze met matig succes een liedje te zingen. Dan krabbelt ze onder haar roze textiel uit en zien we haar in volle glorie: donkerroze jurk, een gazen wolk daarboven met de tekst ‘c’est la vie’ en een kapje dat het midden houdt tussen een leren vliegeniershelm van honderd jaar geleden en een rubberen hoofddoek. Met een fors Martiniglas (leeg) wankelt ze overeind, maar voor het zover is klapt ze een paar keer met geweld neer op de houten planken van het zaaltje. Om vervolgens in een mengeling van Engels en Frans te gaan flirten met een mooie jongen uit het publiek.

Wie is zij? Waar komt zij vandaan? Waarom gedraagt ze zich zo? Geen idee. Misschien helpt de toelichting bij de voorstelling.

In Songs In Languages I Don’t Understand neemt Pri Pri, paradijsvogel van het zuidelijk halfrond, je mee in een hypnotiserende trip naar een parallel universum. We nemen afscheid van de verstandige wereld en betreden het rijk van zintuiglijke fenomenen, tussen dromen en waken. In een half uur durende one-woman show smeedt deze force de nature van onze menselijke dualiteit een eenheid.

Pri Pri scheurt de symboliek van binnenuit.
Pri Pri is geen utopie.
Pri Pri is een revolutie!
De nachtegaal zingt ons wakker.
Cause the sky has not fallen … Yet.

Wie? Pri Pri? Het is me niet gelukt een verband te leggen tussen deze tekst en de voorstelling die ik zag. Dat doet vermoeden dat er onderweg iets is gebeurd dat leidde tot een nieuwe aanpak van regisseur Anna Luka da Silva. Misschien is inderdaad de symboliek van binnenuit gescheurd, vertegenwoordigen de uit het raam stekende billen onze menselijke dualiteit of ben ik gehypnotiseerd en de weg kwijtgeraakt op weg naar een parallel universum. Ik kon in ieder geval geen contact krijgen met deze virtuoos vallende vrouw. C’est la vie.

Foto: Erik van ’t Hof