Vorig seizoen maakte Sally Dansgezelschap Maastricht indruk met Woest, een fysieke dansvoorstelling voor iedereen vanaf vier jaar. Moderne dans bleek zeer geschikt om een complex verhaal in louter beweging te vatten. Keihard, dat een doelgroep vanaf twaalf voor ogen heeft maar ook voor een jongere doelgroep geschikt is, lijkt een duidelijk verhaal te ontberen, maar dat is slechts schijn.

Het publiek is ditmaal in carré-opstelling rondom de vlakke vloer geplaatst. Een deel zit op de eerste drie rijen van de zaal, de rest op rode balken. Nog zonder muziek betreedt een van de dansers het eveneens rode speelvlak. Een voor een maken de dansers zich los uit het publiek als een staccato beat klinkt. In het eerste kwartier volgt een fysieke uitputtingsslag, waarbij de dansers samenkomen en uiteenvallen, zich rechtstreeks richten tot het publiek dat hen omringt, culminerend in afmattend rondjes rennen. Het gehijg is in het eerste rustmoment hoorbaar, het zweet zichtbaar.

Een van de dansers ontvouwt een eveneens rood briefje met daarop de tekst: ‘Free hugs’. Als de directe respons achterblijft, nemen de dansers het initiatief, maken contact en omhelzen het publiek. Het is de opmaat voor drie kwartier waarin voortdurend afstand en nabijheid, verleiden en intimideren, teasen en pleasen centraal staan.

Gaandeweg blijkt dat Keihard net als Woest wel degelijk een duidelijke narratieve structuur bevat met langere lijnen over meerdere scènes. De afstand en nabijheid worden op komische wijze getoond als de dansers wat schuifelen met de voeten, louter knikken met hoofd en schouders. Zoals de gemiddelde Nederlander zich vooral niet op de dansvloer begeeft maar vanaf de zijkant toekijkt. Al snel explodeert deze non-dans in de complexe arm- en handbewegingen van de K-pop, gevolgd door een vrolijke chachacha waaraan iedereen mee mag doen.

Na deze vrolijke groepsdans, volgt de fraaie apotheose. Eerst in het fraaie duet op Cigarettes After Seks’ ‘Nothing’s gonna hurt you baby’ waarin meer klassieke danselementen plaats hebben gekregen, gevolgd door reprise van de manische opening. De rode balken waar het deel van het publiek in de zaal op zit, worden opgeëist door de dansers en vormen samen een verhoogd podium. Het publiek staat nu letterlijk rondom de dansvloer waarin de dansers een voor een op ingenieuze wijze verdwijnen.

Elke scène in Keihard draait om contact en interactie, en deze slotscène toont wat resteert als die interactie achterwege blijft: een lege dansvloer. In een grenzeloze mash-up van dansvormen bespelen choreografen Stefan Ernst en Martin Harriague zo het publiek en de dansvloer optimaal.

Foto: Tycho Merijn