In haar vrije bewerking van Het temmen van de feeks zet Ira Kip het klassieke stuk op het tweede plan om de aandacht volledig te kunnen richten op de ontroerende persoonlijke verhalen van haar queer-minded cast.

Het begin van Shrew her dient meteen als mission statement. Het publiek wordt bij binnenkomst hartelijk verwelkomd door de spelers op een feestje dat veel weg heeft van een huwelijk; iedereen voelt zich meteen welkom dankzij de charme en gastvrijheid van de cast. De warme safe space die Kip en haar performers zo creëren is het geheime wapen van de voorstelling.

Het stuk dat daarop volgt, bestaat grofweg uit drie elementen: scènes uit Shakespeare’s Het temmen van de feeks, poëtisch-autobiografische anekdotes van de cast en enkele video-interludes (waaronder een fenomenale tirade van transvrouw TJ Madison tegen Trump-aanhanger (en tevens transvrouw) Caitlin Jenner, die ze beticht van privilege en verraad). Kip herschreef de teksten van de toneelklassieker naar lekker lopende ritmische taal, en de spelers bijten zich met zichtbaar plezier in het stuk vast. Paméla Menzo pakt uit als een heerlijk arrogante Petruchio en Angelique Van Beckhoven zet met sterk gevoel voor swagger een soort nouveau riche-versie van de vader van Katherina en Bianca neer.

De spelers worden geholpen door het sterke kostuumontwerp van stylist Imruh Asha, die de trouwjurk van Katherina monsterlijke proporties laat aannemen en Petruchio tot bodybuilder-karikatuur maakt. Ze vindt steeds nieuwe manieren om gendernormen tot in het absurde aan te zetten – getuige ook de verschillende, steeds cartooneskere stropdassen waar Van Beckhoven mee binnenkomt.

Uiteindelijk zijn de Shakespearescènes echter niet het sterkste gedeelte van Shrew her: enerzijds omdat Kip latere scènes niet meer van nieuwe betekenis weet te voorzien en het verhaal vrijwel ongewijzigd afdraait, maar ook omdat de andere scènes zo krachtig zijn. De persoonlijke bekentenissen van de spelers, die bijna allemaal voor de acceptatie van hun genderidentiteit hebben moeten strijden, zijn ontroerend en bieden een sterk contrast voor de rigide gendernormen in Shakespeare’s toneelstuk.

De prachtige spoken-wordpoëzie van Yahaira Gezius, waarin ze vertelt over het verschil tussen haar genderidentiteit en haar genderexpressie, is een van de hoogtepunten: haar haar als een hem / haar lichaamshaar als een hem / haar valt op haar als een hem. Maar ook de plotselinge twist in de monoloog van Van Beckhoven komt binnen als een mokerslag. In een anekdote over hoe ze haar huidige vriendin heeft ontmoet vertelt ze eerst vol bravoure over de eerste date, om aan het eind bijna achteloos te bekennen dat ze niet hand in hand over straat gaat omdat ze liever niet publiekelijk als lesbisch wil worden gezien.

Vanwege de ontwapenende sfeer die Kip en haar cast weten te scheppen wordt Shrew her een bevrijdend queer-minded feestje, waarin een gevoel van onderlinge verbondenheid en solidariteit de boventoon voert.

Foto: Jean van Lingen