In Zombie Girls van La tristura volgen we drie nichtjes in het huis van hun recent overleden grootvader. Terwijl hun vaders in de eetkamer de erfenis bespreken, kletsen zij bij en halen herinneringen op. Hoe langer ze spreken, hoe meer ze terugkeren naar hetzelfde onderwerp: hun grootvader, en specifiek wat hij al dan niet gedaan heeft gedurende de Spaanse Burgeroorlog. (meer…)
Geen voorbips. Alleen op die voorwaarde doet Jesse mee met de naaktkalender van de vrouwenvereniging in Yorkshire. Celia doet mee om de dames van de golfclub te shockeren, Ruth hoopt dat haar man haar dan weer ziet staan en Chris ziet een kans op het succes dat ze ooit is misgelopen. En allemaal doen ze het voor John, de man van Annie die onlangs aan leukemie is overleden. Wat begint als een inzamelingsaactie voor een bank in het ziekenhuis, groeit uit tot een nationale hit.
Het verhaal over de naaktkalender van dorpsvrouwen is waargebeurd. In 2003 werd het verfilmd als Calendar Girls en in 2009 volgde de theaterversie in het Londense West End. Nu is Calendar Girls naar Nederland gebracht in een regie van Bruun Kuijt. Het is een bijzonder charmante productie geworden. De vlotte regie en het aanstekelijke spelplezier maken dat de voorstelling, ondanks de wat eenduidige anekdote en thematiek, een plezier is om naar te kijken. Humor en ontroering zijn mooi in balans, waardoor een overstap van een hilarische fotoshoot (chapeau dames!) met een subtiel komische George Tobal als fotograaf naar een ontroerende monoloog van Annie over haar man moeiteloos kan worden gemaakt.
Ieder personage ontstijgt de typetjes-status door een eigen biografie die meer of minder is uitgewerkt en vooral door de geheel eigen kleur die de actrices aan hun personage geven. Met name Hetty Heyting als de ietwat warrige en al te inschikkelijke Ruth is grappig en aandoenlijk tegelijk. Anne-Mieke Ruyten als Annie weet de zaal te ontroeren en zet samen Henriëtte Tol als Chris een sterk vriendinnenkoppel neer.
Toegegeven, niet alle grapjes komen even goed aan, niet alle actrices zijn even sterk en de laatste scene gaat de dan toe goed vermeden grens met sentimentaliteit nét over. Maar de dames nemen de toeschouwer in een sneltreinvaart door het verhaal, waarbij de zaal het ene moment nog hardop lacht en het volgende moment omslaat in een stille ontroering.
Op 9 mei j.l. In schouwburg Junushoff in Wageningen geweest. Met de pauze wilden we al weg. Fantasieloos decor, veel geschreeuw, vaak onsamenhangend,
overdreven reacties van de speelsters. Waarom moesten bepaalde mannen meedoen ?
Zonde van de centen. Raad niemand aan hier naar toe te gaan.
Veel ophef in de pers, maar de werkelijkheid is duidelijk anders.