‘Als ik pauze had kunnen nemen had ik dat gedaan, maar leven kent geen pauzeknop, die kent alleen maar on en off, dus werd het off…’ Op meerdere plekken in de tot theater omgebouwde trailer klinkt gesnik. Game Over laat niemand onberoerd. Door het thema, maar vooral door het eerlijke en open spel van Ellie de Lange, Joep Paddenburg en Ayla Satijn die in de transparante regie van Timothy de Gilde maximaal recht doen aan de sterke tekst van van Magne van den Berg.

Als El een einde aan haar leven maakt, worden Ayla en Joep verscheurd door een veelvoud aan emoties. Ze zijn verdrietig, vragen zich af of zij wat hadden kunnen of moeten doen, begrijpen het niet, zoeken naar antwoorden die ze nooit zullen krijgen en zijn ook oprecht boos. Op zichzelf, op elkaar, maar ook op El: ‘Verdomme! het is belachelijk, er zijn meisjes van zeventien die doodgaan aan kanker terwijl ze willen blijven leven. Wij leven toch ook, wij leven ook met alle shit, denk je dat ik dat altijd leuk vind?’

Ayla en Joep zoeken en vinden steun bij elkaar, maar praten ook met El die als in een lucide droom fysiek aan- en afwezig is in het fraaie toneelbeeld van Julian Maiwald, die de gesprekken op de bovenste verdieping van een gebouw plaatst. Schuiframen vormen een schuine wand van waaruit naar boven en beneden gekeken kan worden. Er is de nadrukkelijke suggestie van een sprong, maar net als in de gesprekken van Ayla en Joep worden concrete details weggelaten. Prachtig zijn de dialogen met El waarin de kloof tussen de levenden en de dode pijnlijk invoelbaar wordt.

Ayla: Je was als een egel, altijd teruggetrokken en je stekeltjes heel snel op.
El: Daar beschermen egels zich mee.
Ayla: Daar houden ze anderen mee op afstand.

Indrukwekkend is hoe de muziek van Wessel Schrik perfect de beklemmende sfeer ondersteunt en versterkt, zonder dat de voorstelling bij dit alles onder de loodzware lading bezwijkt. Daarvoor biedt de tekst gelukkig ook genoeg lucht. En Joep Paddenburg verwerkt het uitdelen van een zakdoekje op een van de meest emotionerende momenten in de voorstelling meteen door daar ook een goocheltruc van te maken.

Zonder dit nu direct als reden voor Els zelfmoord te geven, toont de voorstelling ook de keerzijde van het alles maar leuk moeten vinden, de zucht naar likes, het perfecte leven op social media en het altijd maar het beste uit jezelf moeten halen. Zonder daarbij een oordeel te vellen: ‘Ik raakte de connectie met mensen om me heen kwijt, ik voelde geen aansluiting meer en dat lag niet aan die mensen, al vond ik wel dat iedereen nogal hard schreeuwde de hele tijd om aandacht en bevestiging, het leek wel of iedereen steeds harder begon te schreeuwen.’

Wat Game Over zo sterk maakt, is dat vragen en problemen niet opgelost worden, maar de voorstelling bovenal een liefdevol pleidooi is om ja te zeggen. Niet eens zozeer tegen het leven, maar ook tegen alle shit die daar ook bij komt kijken. Ja zeggen en elkaar een beetje in de gaten blijven houden, kwetsbaarheid durven toelaten. Want dat is nodig.

Vorig jaar vonden per dag vijf zelfdodingen plaats en vooral onder jongeren is het aantal zelfdodingen toegenomen – in 2017 zijn ruim anderhalf keer meer tieners van 10 tot 20 jaar overleden door zelfdoding dan in de jaren ervoor. Nee, het is geen gemakkelijk thema – zeker niet in een voorstelling gemaakt voor 14+, zeker niet in de trailer – en zal dat ook nooit worden. Maar het onderwerp is te belangrijk om niet juist ook in een theatrale vorm te behandelen. Zelfs al staat iedereen na afloop trillend op de benen.

Foto: Sanne Peper

Lees ook onze bespreking van de tekst van Magne van den Berg in ons dossier DeClaus Theatertekstkritiek.