Ik ben een autonome én onafhankelijke kunstenaar.
Er zijn weinig labels die ik durf te dragen.
Maar deze twee beslis ik.
Hoe word ik als onafhankelijke kunstenaar behandeld in dit werkveld waar de maatstaf nog altijd wit en man is? En waar zowel man als vrouw in hun onvermogen onbewust en bewust hun macht en privileges niet bevragen maar als vanzelfsprekend lijken te nemen?
DIVERSITEIT
zoals ik dat in de praktijk ervaar
onder andere hoe er middels een quotum
gekaderd, gelabeld, gehandeld en gekleurd wordt.
Letterlijk met mensen van kleur
en diens verhalen die nog niet verteld lijken te zijn.
Als onafhankelijke kunstenaar doe ook ik daar een poging toe.
Als maker en speler, makende speler, enkel uitvoerend of ten dienste van een regie.
Als medeschrijver, medemaker, medespeler te allen tijde ten dienste van het verhaal
het groter geheel, dit ook in een persoonlijke vertelling.
Voor mij ontbreekt inclusiviteit in de diversiteitgolf.
Op de voorgrond kleurt het divers.
In content van de vertelling kleurt het steeds meer divers.
Is het ook inclusief op posities waarbij de maatstaf het nog altijd voor het zeggen heeft ?
Kleurt het daar inclusief ?
Geboren in de min.
Opgegroeid op de straat.
Ik, onderdeel geweest van de onderste laag.
Nu op een gelijkwaardige trede.
Gekwetst door De maatstaf.
Mijn naam, ongevraagd gebruikt.
Niet 1 keer maar een aantal keer.
KHADIJA EL KHARRAZ ALAMI
Van Marokkaanse komaf.
vrouw.
Op papier bijt het niet, stelt het geen vragen, doet het niet moeilijk, toont het geen emotie.
In praktijk stelt het vragen, doet het moeilijk en toont het emotie.
Standaarden bevragen is een van mijn talenten.
Is het ongevraagd gebruiken van mijn naam
het ongevraagd benoemen van mijn afkomst
en ongevraagd aangeven van mijn geslacht
Ethisch verantwoord ?
Op deze ogenschijnlijke gelijkwaardige trede
wilt men nog “de baas” zijn.
Ik ben een onafhankelijke kunstenaar.
Ik heb geen baas.
Ik ben een baas.
Een meerdere.
Bereid om samen te werken.
Als gelijkwaardige samen na te denken.
Over hoe we in praktijk op elk niveau
in elke functie we diversiteit meer gelaagdheid
gunnen.
Hoe maken we het inclusief?
Dat niet alle directeuren, coördinatoren, beleidsmakers
artistiek leiders, redacteuren, bestuursleden, programmeurs etc.
blijven bestaan uit wat de maatstaf in zijn eenzijdigheid is.
We maken voorstellingen over racisme, discriminatie, diversiteit,
gender, seks, liefde, gelijkwaardigheid en al het andere dat ons bezig houdt.
Kunnen we dan ook diezelfde bevlogenheid, het kritisch denkend vermogen,
zoektocht naar verbinding, de minderheid stem en gezicht geven
een verlangen naar verandering in vorm en of inhoud,
ook toepassen achter de schermen?
binnen organisaties ?
Om een veelzijdige maatstaf te vormen en deze te behouden is er
een gezamenlijke bereidheid nodig om
de maatstaf
zoals deze er nu uit ziet
te bevragen, althans dat geloof ik als onafhankelijke kunstenaar.
Een van mijn vele ‘doe niet zo moeilijk’ eigenschappen die mijn zijn vormen.
Dus.
Is de huidige maatstaf een weerspiegeling van de maatschappij ?
Is de huidige maatstaf nieuwsgierig naar een andere manier van denken ?
Staat de ontwikkeling en behoud van de ambacht bovenaan ?
Moeten bepaalde individuen in functies op dit moment niet gewoon plaats maken voor andere individuen?
Zitten er genoeg vrouwen op besluit makende functies ?
Zijn er genoeg artistiek leidende functies bezet door mensen uit de praktijk ?
Hoe gaat de maatstaf om met de gigantische golf van freelancers ?
Is er genoeg ruimte voor zelfstandigen ?
Is er genoeg geld voor zelfstandigen ?
Stel je voor
een maatstaf die toestemming vraagt om je naam te gebruiken.
die bereid is te verliezen.
waar leeftijden, ervaringen, afkomsten, geslacht, nationaliteiten
relatief zijn.
waar we in gesprek gaan met de onafhankelijke kunstenaar.
Een maatstaf waar artistieke identiteit voorop staat.
Dossiers
