Ik hou niet speciaal van katten. Deze week nog stond ik in mijn tuintje met een schepje kattendrollen van de grond te rapen. Ook het idee van mensen verkleed als katten spreekt me niet bijzonder aan. Maar dat is nou juist waarmee Cats over de hele wereld al decennialang volle zalen trekt. Na Cats eindelijk gezien te hebben in de Amsterdamse RAI, waar de Engelstalige productie gisteren in première ging, snap ik het. Cats is pure theatermagie.

Componist Andrew Lloyd-Webber baseerde zich voor Cats op het Old Possum’s Book of Practical Cats, een bundel gedichten van T.S. Eliot. Hij zette ze op muziek en vormde zo een doorgecomponeerde musical. Die draait om de Jellicle-katten, die voor een bal bijeen komen op een grote vuilnisbelt waar de oude Deuteronomy één kat zal kiezen die opnieuw geboren mag worden. En dus stellen alle katten zich voor in een revue-achtige opeenvolging van liedjes en dans in een veelvoud aan stijlen, van swing tot rock ’n roll, en omlijst door een beklemmend thema dat schommelt tussen toonsoorten.

Een deel van de aantrekkingskracht van Cats zit hem wellicht in de herkenbaarheid; de katten zijn stuk voor stuk bekende stereotypen. Van de sexy, popiejopie Elvis-achtige Rum Tum Tugger (wie had gedacht dat je je aangetrokken kan voelen tot een kat?) voor wie alle poezen in katzwijm vallen, tot de dramatische glamourkat Grizabella als verpersoonlijking van vergane glorie. Zoals de katten aan het eind van de show besluiten: ‘you have now learned to see / that cats are much like you and me / and other people whom we find / possessed of various types of mind’.

Soms vind je weliswaar een kat op het podium waarvan niet helemaal duidelijk is waarom ie nou een liedje staat te zingen. Een echt verhaal is er immers niet; het is meer een gegeven. In Cats draait het uiteindelijk om spektakel en show. Dat is er volop. Alles zit erin: strakke lycra pakjes, speciale effecten, synethesizers, dramatische soli, aanstekelijke duetten en prachtig geschminkte en gekostumeerde katten die door de zaal heen bewegen. En veel dans, heel veel dans. In de choreografie van de in het afgelopen jaar overleden Gillian Lynne wordt een uitstekend staaltje jazzballet vertoond. De scènes die alleen uit prikkelende dans bestaan, zijn misschien nog wel het allermooist.

Foto: Cats the Musical