Na haar heerlijk ontregelende klaslokaalvoorstelling Happyclappy, a school of life keerde Willemijn Zevenhuijzen terug naar de middelbare school met Born To Be Torn. Het nieuwe werk riep op sommige scholen zo veel agressie op bij de scholieren dat de makers de tour tijdelijk stopzetten. Hoe tref je een balans tussen ontregeling en het creëren van draagvlak als je als kunstenaar een publieke ruimte betreedt? (meer…)
Tuning People stopt ermee. Meer dan vijftien jaar lang hebben ze in België, en in het buitenland, furore gemaakt in het jeugdtheatercircuit met hun smaakmakende en experimentele producties. Buiten de lijntjes kleuren was hun grote troef. (meer…)
Zelf zijn ze er ook niet blij mee, echt niet, sorrysorrysorry, maar er zijn wel een paar regeltjes waar we ons tijdens de voorstelling aan moeten houden. Aan kaders ontkom je nu eenmaal niet, afspraken zijn er niet voor niets. Alhoewel: de twee spelers van jeugdtheaterduo coupdeboule die het publiek op Tweetakt welkom heten, lijken van al dat gedoe rondom die regels vooral stikzenuwachtig te worden. Hypernerveus manoeuvreren ze het publiek richting speelplek. (meer…)
‘Christus, dat is toch de perfecte passieve bedpartner.’ Dit citaat uit de voorstelling Nader tot U van Lars Brinkman geeft het thema van zijn performance weer. Ook vraagt Brinkman zich af hoe het kan dat de halve mensheid gelooft in een lijdende man die al zijn kwellingen eerder als genot ervaart dan als pijn. Of is pijn juist genot? (meer…)
Theater Stap is in Vlaanderen hét professionele theatergezelschap van spelers met een verstandelijke beperking. De meeste van hen hebben het syndroom van Down. Al decennia lang brengen zij stukken op toneel en spelen zij ook in tv-reeksen. Al jaren komen er theatermakers en gezelschappen over de vloer om samen met hen een productie te maken. Dat kan variëren van dans- tot poppenvoorstellingen. (meer…)
Jef Van gestel en Peter Vandemeulebroecke hadden elkaar gevonden in hun productie De Liegenaar (2017): een heerlijke jeugdproductie over predikers die een loopje nemen met de waarheid, als het verhaal maar goed is om zieltjes en geld te winnen. Een absurdistische en hilarische voorstelling was het, overlopend van spelplezier. Zin om weer samen iets te maken was er volop, en dat resulteerde in Kadrage, deze keer alleen voor volwassenen, met veel absurde humor en maar heel weinig woorden. In dertig houten kaders volgen de beeldverhalen elkaar associatief op. Heerlijk om naar te schouwen. (meer…)
‘Dit was leuk én grappig’, zegt Lou van vier jaar na de voorstelling. Met leuk bedoelt ze, denk ik, dat het fijn verrassend spannend was om naar te kijken, en met grappig dat ze hard heeft moeten lachen. Ze zat inderdaad vaak op het puntje van haar stoel, om dan recht te veren, te schateren, met haar hand op haar mond zich naar achteren op haar stoel te laten vallen, even te blijven liggen, om dan weer langzaam naar voren te schuiven en intens te kijken naar wat er op het podium gebeurt. Op het ritme van de voorstelling. (meer…)
Een dadaïstische inslag is Tuning People niet vreemd. Hun vorige theater- en dansproducties bewezen dat voldoende. Zeker wat vormgeving en enscenering betreft waren die voorstellingen soms hilarisch knettergek, dan wat meer getemperd. Maar vaak raak. Onbewust, denk ik, lijken ze inspiratie te halen uit klank- en vormmateriaal van een eeuw geleden, uit de tijd van het modernisme met dada en Bauhaus. (meer…)
