Kan een cabaretvoorstelling tegelijk persoonlijk en geëngageerd zijn, tegelijk energiek en kwetsbaar en tegelijk chaotisch en met een sterke rode draad? Ja, dat kan, zo bewijst Anne Neuteboom met haar tweede avondvullende show Kijk haar gaan. Het resultaat is fantastisch theater, waarbij je steeds weer verrast wordt en dus de hele avond op het puntje van je stoel blijft zitten.
Door de vele tegenstellingen, word je in Kijk haar gaan regelmatig op het verkeerde been gezet. Het eerste half uur toont Neuteboom zich vooral een grofgebekte powervrouw, die met veel ‘fucks’ en ‘kuts’ haar verhalen over croissantjes bakken en de nieuwe Efteling-attractie De Baron de zaal in slingert. Maar in de loop van de avond begint door deze extraverte presentatie steeds meer kwetsbaarheid heen te schemeren. Bijna terloops komen we erachter dat Neuteboom pas op haar 13e voor het eerst haar biologische vader ontmoette en dat die ontmoeting veel impact heeft gehad op haar persoonlijk leven. Zonder sentimenteel te worden weet ze de intense emoties die met dit levensverhaal gepaard gaan over te brengen, en zo des te meer te raken.
Wie vervolgens denkt in een navelstaarderige voorstelling beland te zijn, wordt uit de droom geholpen door conferences die de tijdgeest scherp weten te vatten, zoals die waarin Neuteboom het cliché van de hoogopgeleide grootstedelijke Millennial neerzet die zich hogelijk verbaast over alle barbaarse praktijken die zich buiten haar bubbel afspelen (‘Wist je dus dat er nog steeds mensen zijn die iedere dag vlees eten?!’). Subtiel maar scherp levert ze hiermee commentaar op hoe afgeschermd onze werelden tegenwoordig eigenlijk zijn, zodanig dat we de confrontatie met andersdenkenden eigenlijk volledig uit de weg gaan.
Neuteboom is bovenal een echte vakvrouw. Ze beschikt over een verbazingwekkende hoeveelheid energie, die ze onvermoeibaar op de zaal blijft afvuren. Ze zet voortdurend haar fysiek in, door te dansen of door in onmogelijke houdingen op het podium te gaan staan. Haar teksten blijven ondertussen knap overtuigend en versterken het geheel. Ze is ook heel goed in het oproepen van treffende beelden, zoals die van het in de steek gelaten kind als een vergeten bakje macaroni in de vriezer.
Het tempo van Kijk haar gaan ligt hoog en de overgangen zijn abrupt, maar onder de ogenschijnlijke chaos die dat soms oplevert, blijkt uiteindelijk een heldere structuur te liggen die het geheel richting geeft en de boel bij elkaar houdt. Mede dankzij de strakke regie van Hanneke Braam weet de voorstelling steeds de balans te bewaren tussen verrassing en meeslependheid. Een simpel maar doeltreffend podiumbeeld, met een glittergordijn achterin en drie vaste speelplekken op de voorgrond, maakt het geheel af.
Foto: Annemieke van der Togt
Wat een belachelijke recensie. Dit was van de eerste tot de laatste minuut een wanstaltige, stompzinnige vertoning, te genant voor woorden. Eigenlijk zouden theaterdirecties de bezoekers hun geld terug moeten geven. Gelukkig duurde de martelgang maar krap 75 minuten. Onbegrijpelijk dat niemand dit meisje heeft ingefluisterd dat ze beter iets anders kan gaan doen. In de zorg schreeuwen ze om personeel, zeker wanneer deze tevens als sfeermakers kunnen functioneren. Een goed moment voor een carrieremove dus.
@Jaap Pleij: Meningen kunnen natuurlijk verschillen, maar vanwaar het denigrerende ‘meisje’ en dan ook nog de oproep om in de zorg te gaan werken? Vrouwen kunnen maar beter hun mond houden en gaan zorgen, begrijp ik?