Bravoure, dacht je. Vrolijke bluf van een viertal overmoedige jonge theatermakers: Lisa Verbelen, Sanne Vanderbruggen, Judith de Joode en Benjamin Moen. Begin twintig waren ze toen ze debuteerden met BOG. Een poging het leven te herstructureren, een sprankelende voorstelling die precies dát deed: proberen greep op het bestaan te krijgen, met taal als belangrijkste tool. Er kwam hun naam (BOG.) en een plan uit voort: ze zouden er elke tien jaar zo eentje maken. En wat denk je: tien jaar later is het daadwerkelijk zover.

BOG.2. Een nieuwe poging het leven te herstructureren, première op 16 maart om 20:00 uur in De Brakke Grond, net als een decennium geleden. De twintigers zijn nu dus dertigers, en jawel, BOG.2 is (naast de inlossing van een ludieke belofte) een sterke opvolger.

In de afgelopen tien jaar zagen we de makers ook succesvol alleen of met weer anderen werken, maar daarnaast bleven ze hun BOG. altijd trouw, met typische voorstellingen als MEN., GOD., BEN. en – iets anders van opzet, maar toch – TAL. Onderzoekende stukken, open naar het publiek gespeeld, jonglerend met taal; als een vierkoppig koor suggesties opwerpend om te doorgronden wat de mens bezielt, kleine, en haast terloops ook grote, onbevattelijke (levens-)kwesties aansnijdend.

Weinig opsmuk, sobere kostuums, sobere setting vaak: een gordijn of een mooi lichtplan, zoals nu in BOG.2. En de spelers, Moen van Nederlandse origine, de andere drie Vlaams, die hun publiek met evident spelplezier tegemoet treden, hun performance voorzien van een geestige geste of swing, om dan voorstellen neer te leggen, ‘verpakt’ als voorval, als een gebeurtenis, een flard van een gedachte, al dan niet beginnend met een werkwoord, een aanzet als uit BOG.2:

Staan voor de boekenkast/in oordruppelhouding
Antilopes razen in je binnenwereld
Zijn handen bedanken
De mens vinden

Kenmerkend. Critici, onder wie ondergetekende, hebben zich ergens ooit eens afgevraagd of deze typische manier van theatermaken vol te houden zou zijn. Het antwoord is duidelijk: jazeker, tien jaar and counting, waarvan BOG.2 als jongste, overtuigende bewijs.

Met Een nieuwe poging het leven te herstructureren, betreden we een nieuwe levensfase, met nieuwe beslissingen die niet terug te draaien zijn, met verlies en afwijzing, met chaos en nieuwe hiërarchie. En dat is lief, open, maf, gênant, verdrietig en misschien soms helemaal niet nieuw, maar niettemin indringend; anders bekeken, poëtisch verwoord en ook weer hoopvol: waarom zou je een afgeplukte bloem niet weer terug kunnen zetten in de wei? Zie je wel: het lukt.

Foto: Bas de Brouwer