Slechts 247 dagen na haar aankomst in Australië presenteerde choreografe Anouk van Dijk met haar in Melbourne gevestigde groep Chunky Move al een tweede voorstelling. Aan dit feit wordt in de titel 247 Days gememoreerd. Momenteel is de voorstelling in Nederland te zien.

247 Days lijkt in veel opzichten een kennismaking, met Van Dijk haar nieuwe omgeving maar vooral met de dansers. Met de halve boog van hoge rechthoekige spiegels op het toneel worden de toeschouwers de studio ingetrokken. Na de lange openingsscène rondom de worstelingen van een danseres voegt zich telkens een danser bij de groep tot deze tot zes is gegroeid. Ze rennen rondjes, doorbreken hun patroon door onverwachts een zijsprong te maken en er is krachtig vloerwerk. Een mooie vondst in het decor met de vele spiegels is de terloopse vermenigvuldiging van de dansers en hun spiegelbeelden, op momenten staat er plots een enorme massa op het toneel.

In de scènes die volgen horen we een danser mijmeren over verliefdheid. Een ander staat achter een microfoon te stralen maar krijgt geen woord over zijn lippen. Tussen het duet van de twee mannen dat volgt, komt een derde, waaraan beiden trekken. Verschillende types dansers krijgen een plek in 247 Days. Rank en slank en met sluike lokken of juist met een baard en een knot boven op het hoofd geknoopt, waarmee de verschillen tussen de academische idealen en de meer eigentijdse dansers lijken te worden benadrukt.

Anouk van Dijk werkte behalve met de fysieke kwaliteiten van de dansers veel met hun stemmen. Dat vertaalt zich in innerlijke monologen waarin rusteloosheid en wanhoop tot het hysterische doorklinkt, maar ook in gezang, waarin het vertrouwd samenzijn van het collectief van de zes dansers aan het einde van de voorstelling een plaats krijgt.

In de muzikale compositie van elektronische klanken van Marcel Wierckx worden de sfeerbeelden en de psychologische lading van de scènes, gespannen of dramatisch, versterkt. De kostuums evolueren tijdens de voorstelling van het contrasterende zwart-wit naar vrolijker kleuren, de haren gaan los.

Wat het meest overtuigt in de voorstelling is de dynamische dans, die de dansers met verve uitvoeren. James Vu Anh Pham toont een vloeiende solo en ook de groepsstukken geven de voorstelling een boost. Toch is dat niet voldoende om met 247 Days een blijvende indruk te maken. Aan de kwaliteiten van de Australische dansers ligt het niet, maar 247 Days biedt weinig verrassende of nieuwe inzichten.

Foto: Jeff Busby