In zijn meest recente toneeltekst En wie ben jij? (2020) presenteert Bruno Mistiaen schuld als bindende factor tussen de uiteenlopende personages die hij opvoert. Al ons denken, doen en laten is terug te voeren op schuldgevoel. (meer…)
Woestzoeker is een tekst van Jan Sobrie en Raven Ruëll voor kinderen van 8+. De twee personages van het stuk – Ebenezer en Sammy – hebben ongeveer dezelfde leeftijd of zijn iets ouder. Ze worstelen beiden met een situatie die voor kinderen moeilijk te vatten is en hard om te ervaren: leven met armoede en met de vele consequenties daarvan, thuis en vooral in hun belangrijkste biotoop buiten de familie: de school. (meer…)
Twee primaire emoties lijken meer dan andere het gedrag van onze tijd te bepalen: angst en woede. En de vele, vaak gevaarlijke verbindingen die daartussen kunnen ontstaan. Soms zijn ze niet of nauwelijks van elkaar te onderscheiden: angst kan immers omslaan in agressie en woede verbergt vaak schrik. (meer…)
Wat is de positie van een (lelijke) vrouw? Op deze vraag reflecteert de Finse Saara Turunen in haar stuk Medusan huone (vert. Medusa’s kamer). Het resultaat is een sterk feministisch pamflet, licht gebaseerd op de Griekse mythe waarin Medusa wordt verkracht en als straf wordt veranderd in een vrouw met slangenharen. (meer…)
Een van de kernwoorden om onze tijd te benaderen is ‘schuld’. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw leven we in het Westen meer dan ooit ‘schuldbewust’. En dit zowel in de financiële als in de morele betekenis van het woord. Met zijn vele implicaties en consequenties. (meer…)
‘Why does he make something so ugly beautiful?’, stelt hoofdpersonage Lou starend naar Slave Ship, een schilderij van de romantische kunstschilder William Turner. Het doek schetst hoe de leiding van een Brits slavenschip 142 slaven op volle zee overboord worp, om zo expres ‘het verlies van de goederen’ te laten vergoeden door de verzekeraar. (meer…)
Er valt veel voor te zeggen dat het theater uit het begrafenisritueel is ontstaan. Dat het theater met andere woorden de plek is van de dialoog met de goden, de voorouders en de doden. Het theater draagt daar nog duidelijk de sporen van. (meer…)
In tegenstelling tot een theatertekst is het moeilijk, misschien zelfs onmogelijk om de tekst uit een performance los te maken en hem autonoom te beoordelen. Terwijl de theatertekst precies leeft van het feit dat hij door vele lichamen geïncarneerd kan worden (en dus tot het repertoire kan gaan behoren), is de tekst van een performance letterlijk op het unieke lichaam van de performer geschreven. (meer…)
