Over acht minuten ontmoeten we elkaar, hoor ik een stem vertellen over mijn koptelefoon. Tientallen meters verderop, aan de rand van de werf, staat de persoon die bij die stem hoort. Acht minuten, dat is precies hoe lang het licht erover doet om van de zon de aarde te bereiken. Het licht waarin we elkaar straks ontmoeten, is nu al onderweg. (meer…)
Op de Parade in Den Haag neemt Het Nationale Theater de programmering van Zaal 4 voor zijn rekening. Daar is Songs In Languages I Don’t Understand te zien, een uitspatting van een dronken vrouw die goed kan vallen en dat met overtuiging doet. Maar wie is zij? (meer…)
Als een standbeeld staat hij daar. Die bijna naakte man met twee witte draagtassen in beide handen. Er zit Iets in. Dit is de dragende mens, ook wel de homo portantes genoemd door kostuumontwerper en theatermaker Lotte Boonstra. In een performance die het midden houdt tussen een expositie en een voorstelling, laat ze haar publiek kennismaken met deze mensensoort in al haar facetten. Voor de complete ervaring krijgen we er zelf ook een draagzak bij. (meer…)
Een plattegrond van de Oude Begraafplaats in Purmerend leidt ieder van de toeschouwers naar een grafzerk. De Italiaanse theatermaker Caterina Moroni brengt hier haar locatievoorstelling Un.habitants. De stem van een gids, die tot ons spreekt via een koptelefoon, begeleidt onze theatrale wandeling. Vooraf heeft ieder een bloem gekregen, die we op een grafsteen leggen, zo vraagt ons de gids. (meer…)
Theatermaker Bart van de Woestijne ontving vorig jaar op Oerol de Joop Mulder Plak voor zijn voorstelling Voor we namen kregen. Dit jaar is een uitgewerkte versie van zijn interactieve installatie op het festival te zien. De theatrale denkexercitie In Order of Disappearance is een oefening in afzondering, een exploratie naar het wezenlijke verschil tussen aanwezigheid en afwezigheid. (meer…)
Pas op: tienermeisjes zijn irrationeel en hysterisch! Regisseur Marco Layera werd gewaarschuwd voordat hij de getuigenissen hoorde van 100 Chileense meisjes van 13 tot 17 jaar. Maar dit is de generatie van Greta Thunberg en Emma Gonzalez: deze jonge vrouwen zien de wereld veel scherper dan de volwassenen die hen kleinhouden. De verhalen van al deze Chileense meisjes zijn gebundeld in Paisajes Paro no Colorear, een aanklacht tegen de repressie van ouders en een schreeuw om gehoord te worden. (meer…)
The Centre for the Less Good Idea is een initiatief William Kentridge in Johannesburg. Doel is de ontmoeting tussen kunstenaars – en daarmee hun ontwikkeling – te stimuleren. Het programma Defence of the Less Good Idea is een afgeleide van die vorm, waarin een aantal werken zijn verzameld die voortkomen uit dit initiatief. Zo toont het Holland Festival een inkijkje in de werking van het platform. Amsterdam kan er nog wat van leren. (meer…)
Botanical Wasteland van theatermakers Suzan Boogaerdt en Bianca Vanderschoot alsook muziekcollectief Touki Delphine is duidelijk een reactie op een belangrijk geluid dat met alle klimaatprotesten steeds luider wordt: het moet een pleidooi wezen voor een radicale ommezwaai in hoe wij ons als mensen verhouden tot wat er van onze aarde nog rest. (meer…)
