‘Goedenavond, mijn naam is Camilla!’ De stem van actrice Nora Ramakers schalt door de Parade-schuur bij aanvang van de solovoorstelling Note on Immortality. Daar middenin staat ze met een brede glimlach en een been op een verhoogd decorstuk haar publiek op te wachten. Het zou een Parade-maagd bijna geruststellen, ware het niet dat het ongemak er na enige minuten flink vanaf druipt.
Dat ongemak houden Ramakers en regisseuse Anna Luka da Silva erin. Robotachtig en wat sociaal gestoord begint Nora’s personage Camilla Brandt haar monoloog richting het publiek. Brandt is een schrijfster die op zoek is naar zichzelf. Zij komt haar nieuwe boek presenteren, maar verliest zich in haar personages, zoals de omschrijving van het stuk leest.
In schizofrene gesprekken stapt de actrice over en weer in de huid van haar verschillende personages. Moeiteloos wisselt ze af tussen de talen die ze spreekt. Met grootse, emotionele gebaren, kenmerkend voor het werk van de theatermaker, brengt ze een gevoel van wanhoop over op haar toeschouwers.
Het is knap acteerwerk in deze one-woman-show. Hoewel het een korte voorstelling is, zoals gebruikelijk bij De Parade, is het aan Ramakers continu te blijven in een staat van vervreemding. Haar personages blijven zich verwonderen over en afzetten tegen de standaard omgangsvormen. Ondertussen probeert ze alsnog contact te maken met haar publiek en slaagt ze er zelfs in om zichzelf in hun positie te verplaatsen. ‘Er is een lange stilte, iedereen vraagt zich af of het afgelopen is’, zegt Camilla. ‘Is het klaar? Ik weet het niet, maar ik weet niet hoe lang ik nog kan kijken naar een meisje dat op de grond ligt.’ Vanwege het hoge grappig-omdat-het-waar-is gehalte, krijgt ze het publiek hiermee aan het grinniken.
In Note on Immortality geeft Ramakers zich bloot en legt ze haar twijfels over het leven voor aan het publiek. Hoe weet ze wanneer ze goed genoeg is en haar doel in het leven bereikt?’
Foto: Neeltje de Vries
