Het verhaal van klokkenluiders als Edward Snowden en Julian Assange kunnen inmiddels getypeerd worden als moderne mythen. De rogue agents die dapper weerstand bieden aan onderdrukkende en gewelddadige regimes met gevaar voor eigen leven. Maar nog altijd zijn er klokkenluiders wie de pas wordt afgesneden voor zij hun zegje kunnen doen. In Is this a room presenteert het Amerikaanse gezelschap Half Straddle het verhaal van Reality Winner, de eerste klokkenluider onder het Trump-regime. (meer…)
Met The Enormous Room konden bezoekers van het Holland Dance Festival kennismaken met het Britse gezelschap Stopgap Dance Company. Waar Groot-Brittannië inmiddels al op een traditie kan bogen met gezelschappen als Candoco Dance Company en Stopgap, is een professioneel gezelschap met performers met en zonder beperkingen in Nederland nog vrij nieuw.
De hoofdrol in The Enormous Room is voor Dave Toole, een acteur en danser die aan het Laban Centre in Londen studeerde en in voorstellingen van onder meer The Shakespeare Company speelde. Onvergetelijk is zijn performance in de film The Cost of Living van DV8, waarin de bewegingsmogelijkheden van een persoon zonder benen niet alleen in beeld worden gebracht maar de belichaamde ervaring vanuit dat perspectief invoelbaar wordt gemaakt voor alle toeschouwers.
The Enormous Room handelt over vader Dave (David Toole) en dochter Sam (Hannah Sampson) die respectievelijk hun vrouw en moeder zijn verloren. De rol van moeder Jacky die voortleeft in hun herinnering wordt van beide zijden belicht. Jacky wordt door twee vrouwen (Amy Butler, Elia Lopez) op het toneel wordt gebracht. Soms vallen ze samen in hun handelingen, maar er zijn zichtbare verschillen in uiterlijk en manier van doen. Tom (Christian Brinklow) is aanwezig als bewonderaar en vriend van dochter Sam. Minder duidelijk is de rol van Nadenh Poan (Chock), een goede danser die met en zonder rolstoel in de choreografie deelneemt en zich op momenten een flinke showman toont.
Het decor van The Enormous Room bestaat uit een verzameling van gestapelde kasten met deurtjes die soms als geopende ramen fungeren. Er staan een paar stoelen en een tafel. Een verbleekt behang siert de wanden. Uit een oud transistorradiootje klinkt muziek en soms staat de zwart-wit televisie aan. En er klinken populaire popsongs uit een voorbij tijdperk van Gilbert O’Sullivan en The Stranglers. Ruimte voor stilte is er tijdens de voorstelling helaas bijna niet, ook tussen de songs is de elektronische geluidsscore te horen.
The Enormous Room leunt sterk op het theatrale component, wat vaak in Britse dans te zien is. Toole neemt alle tekst voor zijn rekening. In zijn stem is de pijn over het verlies van zijn vrouw te horen. Hij spreekt over hoe de ruimte waarin zij verbleven is veranderd door haar afwezigheid, en over alles wat zij niet meer zal of kan doen door haar dood.
Voor het tweede deel wordt het volledige speelvlak voor de performers ontsloten en de decorstukken tijdens een open changement weggehaald. In dit deel veranderen de onderlinge relaties en evolueert gaandeweg de verhouding ten opzichte van Jacky en tussen Dave en Sam in de verschillende solo’s, duetten en groepsstukken. Toole is een sterke beweger en dat is ook in The Enormous Room te zien. Ook dochter Sam is een begenadigd danseres. Tegelijkertijd is zij een meisje met het syndroom van Down waarvoor de jongen die haar uit het raam ziet hangen, valt.
Met verschillende mogelijkheden en lichamen van de dansers, heeft artistiek leider Lucy Bennett in de gedanste groepsstukken een overtuigende eenheid weten te creëren waarin ieder eigen accenten aanbrengt. Dat leidt op een aantal momenten in de voorstelling tot een sterke synergie. Door mensen met een beperking op het toneel tussen performers zonder beperking, en zonder onderscheid des persoons mogelijkheden te onderzoeken en benutten, wordt de diversiteit in het theater groter en komen rolmodellen bovendrijven die we tot nog toe weinig op de professionele podia zagen. Stopgap laat zien dat dit een aanwinst is.
Foto: Chris Parkers
