Een rode draad in het werk van theatermaker Steef de Jong is zijn liefde voor het in Nederland zo goed als uitgestorven genre van de operette. Op verzoek van Theater Bellevue breidde hij zijn Parade-voorstelling over Jacques Offenbachs Orphée aux enfers uit tot een lunchvoorstelling van een uur. Het resultaat is een visueel indrukwekkend spektakel dat niet alleen op de lachspieren werkt, maar ook nog eens oprecht enthousiasmeert voor operette.

Aan het begin van Steefs Operette Uurtje komt Steef de Jong op in een keurig zwart kostuum en zingt ‘Wenn es Abend wird’ uit Emmerich Kálmáns operette Gräfin Mariza. Na afloop van dit eerste lied ontdoet hij zich langzaam van dit omslachtige kostuum en vertelt ondertussen over zijn liefde voor operette,  de oorsprong van de kunstvorm en over Offenbachs lichtvoetige parodie op het Orpheusverhaal waarin Orpheus en Eurydice elkaar niet kunnen luchten en Eurydice er een geheime affaire met imker Aristée op nahoudt.

Dit alles vormt een uitstekend gedoseerde opmaat voor het eigenlijke stuk, een (ingekorte) ‘one man-uitvoering’ van Offenbachs Orphée aux Enfers waarin De Jong niet alleen alle rollen zingt, maar ook nog eens de indrukwekkend geknutselde decors en kostuums van karton hanteert én met een pedaal de muziek op de juiste momenten start.

Het is gekkenwerk, maar hij klaart de klus wonderwel: hij zingt alle rollen – ook die van vrouwen en vliegen – zeer behoorlijk en zijn spel is vederlicht en aanstekelijk. Als zijn decors even niet meewerken verwerkt hij dit op natuurlijke wijze in zijn voorstelling. De naar het Nederlands omgewerkte teksten van Orphée aux enfers zijn scherp, snedig en grappig (zoals ‘ik ben vliegofiel van aard’), met hier en daar actuele elementen (zoals fake news). Het zichtbare plezier dat De Jong in zijn voorstelling heeft werkt aanstekelijk, mede dankzij de zorgvuldig verwerkte momenten van publieksparticipatie. De regie van Ina Veen is inventief en de timing van de grappen perfect.

Een absolute hoofdrol is weggelegd voor de vormgeving: de kartonnen decors van De Jong en Nina Vreeken zijn verbluffend veelzijdig en verrassend. Net wanneer je denkt dat de mogelijkheden van een uitklapbaar stuk karton wel zijn uitgeput gebeurt er weer iets verrassends en verbluffends.

Je moet van steen zijn om niet volledig verkwikt en vrolijk uit deze lunchvoorstelling te komen. Ik kijk zelf nu al uit naar zijn volgende Orpheusvoorstelling (Orfeo, een drama van karton), die in het voorjaar in première zal gaan.

Foto: Tim Stet