Hoe ziet de Apocalyps eruit? Als een ‘inconvenient truth’ die de mensheid zelf heeft veroorzaakt? Als het gevolg van een nucleaire oorlog? Als gevolg van goddelijk ingrijpen? Talloze filosofen, wetenschappers, kunstenaars en theologen hebben hun licht op deze vragen geworpen, maar de laatste dag  blijft in duisternis gehuld.

Het gebeurt wel vaker dat bezoekers na afloop van een theatrale installatie in het duister tasten over de betekenis wat ze zojuist hebben gezien. Voor Apocalypse: The second horse van Wild Vlees / Tamar Blom is die duisternis het letterlijke startpunt. De bezoeker betreedt alleen een totaal donkere ruimte, ziet niets, hoort niets, heeft geen flauw idee of en zo ja in welke richting te bewegen. Er zijn geen aanwijzingen en er is niemand om iets te vragen, zelfs het gekuch van een medebezoeker is afwezig.

Opeens kinkt gezang: ‘Look! See! Can you see the world around me? Since I cannot see you here.’ Het geluid is overal, komt van voren en achteren, omringd de bezoeker. In het midden van de ruimte gaat een rode lamp gloeien. Eerst een enkele, maar al snel meer en meer –tachtig in totaal. Wie op de tast te dicht bij de lampen is gaan staan, deinst als vanzelf terug voor de warmte die ze afgeven – de installatie creeërt zelfstandig een fysieke afstand. Dan wordt ook zichtbaar dat op de vloer in een halve cirkel een grote hoeveelheid houtskool ligt.

De ondertitel van Apocalypse verwijst naar het tweede van de vier paarden van de Apocalyps uit het bijbelboek Openbaringen – ‘En toen Het het tweede zegel geopend had, hoorde ik het tweede dier zeggen: Kom en zie! En een ander paard ging uit, dat rood was; en dien, die daarop zat, werd macht gegeven den vrede te nemen van de aarde; en dat zij elkander zouden doden; en hem werd een groot zwaard gegeven’. Ondanks dat is de installatie allerminst gruwelijk of gewelddadig. Want als de Apocalyps al door oorlog wordt veroorzaakt, dan resteren in deze installatie daarvan louter de smeulende resten. Niet echt verontrustend, eerder hypnotiserend, niet in de laatste plaats door de intrigerende compositie van Amarante Nat. Apocalypse: The second horse eindigt na tien minuten bijna geruststellend: ‘I let myself float away in a river of memories. Can you hear the wind?’

Verdwenen Tamar Blom en Francesca Lazzeri van Wild Vlees in eerdere installaties An incomplete life (ook te zien tijdens deze editie van Festival Boulevard) en When everything is human, the human is an entirely different thing als performers zelf in zout en gips, in Apocalypse: The second horse zijn de makers volkomen afwezig. Het is ditmaal de bezoeker die wordt ondergedompeld, zich moet overgeven en, ook al kijkt er niemand mee, zich in het totale duister wel kwetsbaar moet opstellen.

foto Karin Jonkers