Niks is normaal bij de Wëreldbänd, en dat is maar goed ook. Een spervuur aan fraaie muzikale sketches golven in een lekker tempo over de zaal. Een absolute aanwinst voor het huidige theateraanbod, geschikt voor jong én oud.

Muziek verbroedert, maar kan ook spanningen opleveren. Dat laten de mannen van Wëreldbänd regelmatig zien. Bijvoorbeeld wanneer ze als straatmuzikanten elkaar plagerig de loef afsteken door het eigen volume telkens lekker op te schroeven. Op een gegeven moment molesteren ze zelfs elkaars muziekinstrumenten. Al blijven ze wonderbaarlijk genoeg doorspelen met de helft, of minder resten. Dan ontstaat er plots iets van harmonie, weten ze elkaar te vinden in een gezamenlijk nummer. Dan is het ineens een stuk gezelliger.

Sowieso is de sfeer goed, want Släpstick ademt plezier en humor aan alle kanten. Muzikaal komen zo’n beetje alle genres voorbij. Van gospel tot schlager, alle registers worden opengetrokken. Dat kan uitmonden in een ratjetoe, maar de voorstelling is zeer strak in de regie van Stanley Burleson. Daarbij is de humor zeer subtiel. Zo zijn er intermezzo’s ingebouwd, waarbij de mannen getooid met strohoeden en gestoken in witte jasjes diverse hits opvoeren. Niet op de gebruikelijke manier, maar a capella en ook nog eens in het Duits. Het zijn dit soort hoogstandjes die als heerlijke lijm dienen tussen de verschillende scenes.

Was er voor de pauze al genoeg te genieten, mogelijk is dat na de pauze nog meer het geval. Släpstick is eigenlijk een ode aan het variété, zoals dat tegenwoordig niet meer gemaakt wordt. Zo passeren Laurel en Hardy en ook Charlie Chaplin op geheel eigen wijze de revue. Ook komt Wim Sonneveld en passant nog even voorbij, zij het dat zijn nummer Zo heerlijk rustig bepaald niet ondersteund wordt door alle chaos op het podium. Släpstick veronderstelt immers rumoer en gedoe, en dat wordt dan ook ten volle uitgebuit. De uitwerking is hier tot de laatste zin subliem te noemen. Maar wanneer Brigitte Kaandorp filmisch ten tonele verschijnt, wordt de voorstelling naar grote hoogte gestuwd. 

Uiteraard is er ook ruimte voor publieksparticipatie. Gezien de doelgroep vooral uit de jongste jeugd bestaat, is dat zeker een meerwaarde. Bij voorstellingen voor volwassenen is het normaliter niet het sterkste deel, maar hier werkt het ijzersterk. Dat komt omdat Wëreldbänd kan bogen op de sympathie van het publiek. Dat is terecht. Släpstick is van begin tot eind de moeite waard, waarbij je zou willen dat je meer ogen en oren had gehad om te beseffen wat deze mannen presteren.

Foto: Jaap Reedijk