Het is haast een traditionele balkonscène, de opening van Sweet like a chocolate. Alleen is de grote, geheel in het zwart gehulde figuur die omhoog kijkt naar de vrouw op het balkon nauwelijks een Romeo te noemen. Met zijn zwarte bodysuit, inclusief muts over zijn hele gezicht, lijkt hij meer op iets uit een horrorfilm. (meer…)
Oh My Sweet Land is een gedegen theatermonoloog gebaseerd op de verhalen van Syriërs uit vluchtelingenkampen. Binnen het raamwerk van een liefdesverhaal, dat verteld wordt vanuit een Parijse keuken, krijgen ze vorm.
Sommige verhalen moeten verteld worden vanwege hun urgentie. Zo ook de verhalen in Oh My Sweet Land, die de Duits-Syrische actrice en theatermaakster Corinne Jaber zelf optekende tijdens haar bezoek aan de Syrische vluchtelingenkampen in Jordanië en Libanon. Jaber vroeg de Palestijnse schrijver en regisseur Amir Nizar Zuabi voor bewerking en regie. Hij verwerkte de verhalen in een degelijke theatermonoloog en koos het perspectief van de initiatiefneemster zelf.
Een gasfornuis, een koelkast en een tafel met kookgerei en ingrediënten, meer hebben Jaber en Zuabi niet nodig. Terwijl ze een traditioneel Syrisch vleesrecept, kibbeh, bereidt blikt een vrouw vanuit de keuken van haar appartement in Parijs terug op een korte liefdesgeschiedenis. Arshraf is een gevluchte Syriër uit Damascus met wie de vrouw een kortstondige relatie heeft. Via skype helpt ze hem om de vlucht te organiseren van enkele Syriërs, maar dan verdwijnt hij. De monoloog vertelt de zoektocht van de vrouw en haar ontmoetingen met vluchtelingen tijdens die reis.
De verhalen die Oh My Sweet Land herbergt zijn zonder meer aangrijpend, het zijn persoonlijke getuigenissen van een ‘verschroeid’ land. Een land dat gemist wordt en alleen nog bestaat in de zintuigelijke herinnering. Een gegeven waar het script mooi mee speelt en waarop ook de tekst soms duidelijk een nadruk legt. Maar de strakke regie ademt weinig. Er is geen ruimte voor de interactie met het publiek noch voor de persoon Jaber. Alleen als haar mixer tegenstribbelt, zien we Jaber even worstelen en krijgt haar optreden wat meer kleur.
De welriekende geuren uit de keuken vormen een contrast met de verhalen van de vluchtelingen. Oh My Sweet Land is een well made play met een functioneel einde, waarin het vlees van de kibbeh nog even een hele andere connotatie krijgt. Maar het is ook een voorstelling die op afstand blijft.
Foto: Simon Annand