Stel dat je met zijn drieën één lichaam zou vormen; welke bewegingsmogelijkheden zijn er dan? Dat lijkt het uitgangspunt voor de voorstelling CONCRETE. Met drie hoofden, rompen die soepel scharnieren en zes armen en benen rollen de performers als een perpetuum mobile over de vloer. Ze mengen dans en acrobatiek tot een hypnotiserende bewegingstaal. De pré-première van deze voorstelling was de perfecte opmaat naar het nieuwe circusfestival This is not a circus, dat 30 november opende in Theater Bellevue.
Het trio Britt Timmermans, Tijs Bastiaens en Mario Kunzi ontmoette elkaar bij de Rotterdamse circusopleiding Codarts Circus Arts en met hun vernieuwende vorm van partneracrobatiek vielen ze al snel in de prijzen. In CONCRETE brengen ze drie choreografieën die een verrassend licht op acrobatiek doen schijnen.
In het eerste deel zijn de performers volledig met elkaar verknoopt en rollen ze als één lichaam – haast machinaal – heen en weer over het podium. Van wie het hoofd is in de schoot van de ander of waar de armen vandaan komen die op twee knieën rusten is haast niet te zien. Als een lange rups rollen de lichamen in eindeloze variaties op hetzelfde bewegingsthema over elkaar heen.
Net als je je afvraagt wat er zou gebeuren als een reuzehand de met elkaar verstrengelde performers zou lostrekken, staan ze één voor één op. Dat de drie ineens meters van elkaar vandaan op het podium staan, geeft een vervreemdend effect.
De soundscape van lage grondtonen en variërende geluidseffecten verandert van toon en ook de spelers stappen uit hun mechanische rol. De muziek wordt melodieuzer en de mimiek menselijker. Ze kijken elkaar aan, maken contact en komen dansend en draaiend in een vrolijk bewegingspatroon terecht. De handen en armen aan elkaar vast cirkelen en slingeren ze in een rap tempo over het podium.
In het laatste bewegingsstuk klimmen ze op, glijden ze langs of plakken ze tegen de theaterwand aan de rechterkant van het podium. Alsof de wandmensen tevergeefs over een te hoge muur proberen te klimmen. De bewegingsstukken zijn alle drie even technisch perfect uitgevoerd. Niet éénmaal verstappen of verdraaien ze zich en ze zijn zo vloeiend op elkaar ingespeeld dat het lijkt alsof het niet mis kan gaan.
Soms zie je twee omhoogstekende benen met aan weerszijden een wandelende man. Een omgekeerde romp waarvan het hoofd onzichtbaar is of één arm die uit een kluwen lichaamsdelen steekt. Het is de deconstructie van het lichaam. Met een beetje fantasie is het te vergelijken met een bewegend Picasso-schilderij.
Bijzonder is de rust waarmee dit alles ogenschijnlijk gebeurt. Leunend tegen de muur in een onmogelijke draai, met één voet op de schouder van haar medespeler, kijkt Britt Timmermans rustig om zich heen, alsof ze van een mooi uitzicht geniet. Als kijker geniet je van de eenvoud waarmee de technische hoogstandjes over het voetlicht worden gebracht en door de herhalingen raak je in een meditatieve sfeer.
In deze derde editie zet This is not a circus de acrobatiek centraal en belooft het festival een versmelting met dans, beeldende kunst en stand-up. Het nieuwe circus kan niet meer stuk.
Foto: Laura-Anne Grimbergen
