Er wordt flink gehunkerd en gezwijmeld. In De Ongeplukte Zusters van Almere County laat Ilse Warringa de zusters Dashwood uit Jane Austens Sense and Sensibility fantaseren over de man die hen eindelijk komt bevrijden van hun muurbloemenbestaan. 

De romantische Marianne (Ilse Warringa) lijkt recht uit een aflevering van Lang Leve De Liefde te stappen. Haar prins op het witte paard moet alles leuk vinden wat zij ook leuk vindt, en hij moet vooral tegengas kunnen geven. Haar jongere zus Elinor (Plien van Bennekom) is verstandiger. Zij houdt haar verlangens voor zichzelf, terwijl Maggie (Wart Kamps) er juist geen doekjes om windt: zij wil een ‘fuckboy’. Moeder Gré (Rop Verheijen) is pragmatisch en doet er alles aan om haar dochters uit te huwelijken aan een vermogende partij. Maar die blijkt toch moeilijk te vinden.

Want de mannen die zich aandienen zijn teleurstellend. Er zit weinig tegengas in de nordic walkende Kolonel Brandon (Kamps) en zowel Edward as John Willoughby (beiden gespeeld door Bart Rijnink) zijn nogal toxic. En dan is er nog ‘kuisheidskeurmeester’ Collins, die niet helemaal is wie hij zegt te zijn. Met zo’n komen en gaan van potentiële echtgenoten is het nog maar de vraag of de zusters met iemand eindigen.

In het script van Warringa wordt een parallel getrokken tussen de wereld waar Austen in leefde en de diverse vormen van dateleed die we vandaag kennen. Programma’s als First Dates en het eerder genoemde Lang Leve de Liefde zijn duidelijk inspiratiebronnen geweest voor het ongemak dat de drie zusters ervaren als ze weer moeten praten met een date die het niet gaat worden of achtergelaten worden door de man die ze wel wilden hebben. Dat opzoeken van ongemak is de kracht van Ilse Warringa als speler en schrijver en dat levert ook in deze voorstelling mooie momenten op.

Als geheel is De Ongeplukte Zusters echter rommelig. Er is een doorlopend verhaal over de Dashwoods, maar dat lijkt eerder op een revue van sketches, waar de ene na de andere figuur het toneel op- en afgaat en de liefdesperikelen elkaar in sneltreinvaart opvolgen. Bovendien wordt het verhaal regelmatig stilgelegd voor meta-commentaar over de spelers. Warringa en regisseur Timothy de Gilde schrijven en regisseren op de grap, waardoor de zusters en de moeder nauwelijks meer worden dan karikaturen van oude vrijsters.

In navolging van series als Nieuw Zeer en Cast wordt ook hier flink geageerd tegen een veranderende seksuele moraal van nieuwe generaties. Als we deze voorstelling mogen geloven, hebben intimiteitscoördinatoren de doodsteek gegeven aan het ongecompliceerde hunkeren uit Austens romans. Om de haverklap komt Verheijen op om ‘consent’ te roepen en aan te geven wat er wel en niet mag. Nogal flauw, net als de zoveelste grap over grensoverschrijdend gedrag of opgeblazen #MeToo-schandalen. Daar is inmiddels al zo vaak de draak mee gestoken dat de glans er wel van af is.

Toch weet De Ongeplukte Zusters van Almere County onverwacht te ontroeren. Plien van Bennekom krijgt van Rijnink – naast acteur ook componist van deze muzikale komedie – een lied waarin ze het even opgeeft. Het hoeft niet meer, al die mannen en die desillusies. Het is precies wat de eerder genoemde datingshows zo interessant maakt: het is komisch, maar ook pijnlijk herkenbaar en een beetje tragisch. Die dubbele laag gaat in alle joligheid dikwijls verloren, maar komt hier even mooi uit de verf. 

Foto: Raymond van Olphen