In Six Portraits host choreograaf Simon Bus een uitwisseling met vier internationale performers. Op verschillende kleine, witte dansvloeren tussen de kunst van Museum Bonnefanten in Maastricht improviseren ze, soms alleen soms samen. En zo staat in dit spontane project het hedendaagse, driedimensionale, bewegende lichaam tegenover het verstilde tweedimensionale.

Drie publieke presentaties kent het project van Bus. Ze vinden allemaal op dezelfde dag plaats met slechts een korte pauze ertussen. In de eerste ronde worden we langs zes plekken geleid, waar de performers korte solo’s tonen die direct hun bijzondere dans-skills prijsgeven. Introvert is de presentatie van Kou Yamamoto uit Japan, die de muts van zijn donkergrijze kostuum diep over zijn gezicht heeft getrokken. Met vertraagde bewegingen komt zijn anonieme, sculpturale lichaam langzaam tot leven, terwijl de soundcape een hoog piepende klank mengt met een geluid dat aan krekels doet denken.

Terwijl Madonna’s met kind meekijken nemen we de rug waar van een tweede performer: Manuel Rodriguez uit Spanje. Wanneer hij zijn gezicht draait richting publiek, zien we dat hij een felgekleurde bril op heeft. Kijken en bekeken worden, het is een thema in dit werk. Met korte schokken brengt Rodrigues geïsoleerde lichaamsdelen in beweging, even haperend is het geluid dat hij voortbreng; flarden van onverstaanbare woorden. Langzaam komt het wezen dat hij met zijn mimische Popping en Locking-taal tot leven brengt in een staande positie om vervolgens het shirt uit te trekken en met wapperende handen en onrustig bewegende vingers het lichaam te betasten. Het is alsof hij het niet kent of hevige pijnen heeft.

Steeds leiden de performers zelf het publiek organisch naar de volgende plek en zo zien we een explosieve solo (met stoel en touw) van de Zuid-Koreaan Seungwoo Park – een zeer mysterieuze verschijning – en een merkwaardig werk van de Fransman NSDOS, aka Koo Des, danser en ‘techno hacker’. De kleine elektronische objecten die hij integreert op de vloer registreren zijn bewegingen en produceren aan de hand daarvan geluid, iets wat je niet direct kunt lezen tijdens zijn performance. Naast dat geluid zet hij ook het geluid van zijn adem stevig in, waardoor het geheel iets wegheeft van een getheatraliseerde work-out.

Simon Bus besloot het budget van de Innovatieprijs die hij vorig jaar won tijdens de Nederlandse Dansdagen te besteden aan een live ontmoeting. Alles is geïmproviseerd en de mannen zijn pas in de ochtend aangekomen in Bonnefanten. Bus kent ze van zijn sociale medianetwerk. Het gegeven krijgt een plek in een van de ruimtes tijdens de route. Op een witte vloer is een videoscherm geplaatst met met daarop gedeelde beelden en berichtjes. De vloer, die je ook als een museumsokkel kunt zien, is de verbindende factor in zijn sculpturale dansperformances en dat is niet voor niets. Als danser en choreograaf uit de hiphop scene is Bus autodidact, parallel daaraan studeerde hij aan de Academie Beeldende Kunsten Maastricht.

Bus is dus best thuis in de beeldende omgeving. Met het gegeven van portretten speelt hij al langer, eerder creëerde hij in dat kader al een solo voor zichzelf (Man on orange floor) en voor danser Balder Hansen (Portrait, Balder on Blue Floor). Tegen de achtergrond van de kruisdraging, een levensgroot schilderij van Jacob Jordaens, creëert Bus nu opnieuw een solo, à l’improviste en zonder veel opsmuk, wat ruimte schept voor de interactie met de dramatische beelden rondom hem.

Niets is statisch aan Six Portraits. Het zijn stuk voor stuk schetsen, een glimp op de tweede presentatie binnen de uitwisseling, even later, laat ook duetten zien. Wat ze gemeen hebben, de heren, is een multidisciplinaire achtergrond en interesse, wellicht worden hier nieuwe samenwerkingsverbanden beklonken.

Foto: Alesya Dobysh