Wie een plein als uitgangspunt neemt voor een voorstelling moet haast wel bij het Schouwburgplein van Rotterdam uitkomen. Bewonderd door architecten, verguisd door uitglijdende stedelingen, is het een van de bekendere pleinen van ons land. Wunderbaum presenteert samen met studenten, omwonenden en artiesten een sympathieke stadsproductie over dit veelbesproken plein.

In april ging er een Braziliaanse versie van Track: PLEIN in première op een festival in Zuid-Amerika. De voorstelling is een samenwerking tussen Wunderbaum en acteurs Monique Vaillé en Pedro Uchoa. Deze week vormt het de seizoensaftrap van het Rotterdams theaterseizoen.

De productie bestaat uit drie delen, die samen een complete avond uit vormen. In de foyer van Theater Rotterdam dineer je in gezelschap van ander publiek aan Rotterdamse eettafels. Met een koptelefoon op loop je naar buiten om te luisteren en te kijken naar de verhalen van het plein. Daarna kun je zo lang blijven als je wil op de stomende afterparty in een kleine zaal van Theater Rotterdam, samen met de cast.

Er zijn veel rasechte Rotterdammers bereid gevonden om zich met het plein bezig te houden. Onze gastheer woont bijvoorbeeld zelf al decennia aan het plein en leidt ons als een echte stadsgids rond door zijn uitzicht, voor we mogen plaatsnemen voor het schouwspel. Dat is gebaseerd op wat er buiten rondleidingen nog meer op het schouwburgplein gebeurt. Mensen hangen er rond, snijden een stukje af om de trein te halen, maken hun lunchwandeling, spelen muziek of doen hun yoga-oefeningen. Soms vindt er een belangrijke levensgebeurtenis plaats. In een ongedwongen eenvoudige choreografie passeren mensen elkaar, tot er zo nu en dan een ritme in lijkt te komen.

Versterkend daarvoor is de muziek van drummer Jens Bouttery. Met technisch vernuft maakt hij van zijn schoenen zijn drumsticks. Als hij de wandelpas van het voorbijgaand voetverkeer imiteert, voorzien zijn schoenen die van hun eigen soundtrack. Door middel van een apparaat op zijn arm kan hij geluiden aanpassen, muziek rijker of simpeler maken. Het foefje is nog niet helemaal zonder storingen, maar het effect mag er zijn.

Door samenwerking met uiteenlopende Rotterdamse partijen, met name de MBO theaterstudenten, blijken allerlei ‘toevallige voorbijgangers’ bij de voorstelling te horen. In vogelvlucht krijg je hun korte visies op het plein te horen, die niet per se heel verrassend of diepzinnig zijn (want laten we wel wezen, een plein is een plein, zelfs in Rotterdam), maar wel zeer divers en heel compleet.

Steeds groter groeit de productie, propvol is het, iedereen krijgt een plek op het podium, tot een vrolijk eindlied aan toe, dat alleen maar feestend kan eindigen. De grenzen tussen toeschouwer en deelnemer vervagen compleet en alle verschillende indrukken komen in één rommelige musicalmenigte bij elkaar, waarna we ons naar de afterparty begeven en we de instagramkanalen van alle betrokkenen kunnen noteren. Laat maar komen, dat seizoen!

Foto: Fred Debrock