Paraat

‘Kun je eventjes op mijn spullen letten?’ Wie weleens in de bibliotheek heeft zitten werken heeft de vraag vast weleens gekregen. Cabaretier Marco Lopes zegt, net als menig ander, direct ‘ja’. Maar dan blijkt ‘eventjes’ ineens een stuk langer te duren dan verwacht.

Lopes studeerde in 2015 af van de Koningstheateracademie en levert met Paraat zijn derde avondvullende voorstelling af (al werd de tweede behoorlijk gekaapt door corona). Met de bibliotheekscène schept hij een herkenbare situatie, die hem aanzet tot kritische zelfanalyse. Terwijl hij tegen zijn zin op de spullen zit te letten, schieten hem talloze (absurdere) situaties te binnen waarin hij zich voor andermans karretje heeft laten spannen. Lopes voelt zich een slappe zak, die zijn eigen grenzen niet kan aangeven.

Met zijn babyroze outfit, lange, licht gekromde lange lijf en kalme, toegeeflijke opstelling is het goed toeven bij de zelfkritische pushover. Verhalen vol bewondering voor de directheid van zijn ouders en zijn driejarige dochtertje, die wél voor zichzelf opkomen, en bittere fantasieën over wat hij had moéten zeggen, wisselt hij af met beweeglijke en muzikale intermezzo’s – de creativiteit die voortkomt uit verveling.

Lopes’ verhaal wordt verder gesterkt door een vrolijk decor (eruitziend als de wachtkamer van de kinderarts), lichtwisselingen, een strenge confronterende stem uit het niets. De voorstelling, die in regie van Eveline Mol een redelijk coherent verhaal vertelt, wekt zo de illusie van extreem veel voorbijgegane tijd. Niet het kleine anderhalf uur van de voorstelling, maar een hele dág lijkt Lopes te zitten wachten op de terugkeer van de eigenaar van de spulletjes. Ondertussen vreet de situatie aan zijn zelfvertrouwen.

Spetterend theater levert dat niet op. De ingehouden, haast vertrouwelijke toon van Lopes houdt de spanning moeilijk vast – misschien leeft hij zich te zeer in in de bibliotheeksituatie, is hij een kleinere ruimte gewend, of vertelt hij het eigenlijk allemaal aan zijn dochtertje, aan wie hij een beter voorbeeld zou willen geven. Hoe toepasselijk het ook is voor het slappe personage, in de realiteit van de brede, hoge zaal van Diligentia is het makkelijk afdwalen van het gedempte stemgeluid van de cabaretier.

Lopes bewandelt in Paraat geen platgetreden paden, en mag daarom best wat meer zelfvertrouwen hebben. De voorstelling werkt toe naar een mooi openhartig slot, waarin de gegriefde nee’s achter de vriendelijke ja’s eindelijk opgebiecht worden, met die lekkere, verbolgen onderstroom van de ‘Moeder en Zoon’-sketches van Van Kooten en de Bie. En natuurlijk blijft de overduidelijke vraag voor de theaterliefhebber: komt die vent nog een keertje opdagen of wachten we op Godot?

Foto: Lieke Dirkx