Van het Bijbelboek Exodus is alle stof weggeblazen en is het verhaal zo opgepoetst dat het weer is gaan glanzen. Niet eerder was het verhaal zo spannend. En zo menselijk. Alles klopt aan deze muziekvertelling van Herman van Baar: acteurs, muziek, techniek, dans, videowand en de tekst. Al zal er over de benamingen op een willekeurige synode nog wel iets aan te merken zijn. Het gaat over Hebreeuwers die onder leiding van Moesa Egypte verlaten met hulp van de Stem.

We zien hoe de moeder van Moesa het kind in de stroom te vondeling legt en in spanning de afloop afwacht. Hoe Moesa als volwassene niet weet waar hij bij hoort en voor welk volk hij moet kiezen. We zien hoe de Hebreeuwers door de woestijn trekken en soms wanhopig zijn. Menselijke gevoelens als verdriet, twijfel, wanhoop, blijheid en ongeloof wisselen elkaar af. En hoe ze geholpen worden, ook al geloven ze er zelf niet meer in.

Het verhaal wordt verteld, gezongen en gedanst door Nadia Amin. Je hangt aan haar lippen. Alle gevoelens en rollen weet ze meesterlijk te bespelen en te noemen. En elke keer geloofwaardig. Ook het vierkoppige orkest vertelt, speelt en zingt mee. De muzikanten spelen goed en mooi en overdonderende de tekst nergens. Ze zingen goed verstaanbaar, vaak met prachtige akkoorden.

Wat ook helemaal klopt is de videowand. Groot bewegend beeld heeft het nadeel dat het alle aandacht vraagt en de acteurs overstemt. Hier is de videowand ondergeschikt aan het verhaal, aan de handeling, aan de spelers. Het laat stromend rivierwater en prachtige verstilde beelden van bergen of een zandvlakte zien (‘De woestijn is de leegste plek die er bestaat’). Alleen als alle plagen van Egypte er in een snel tempo en in alle kleuren voorbijkomen, hebben de spelers even pauze.

Wie denkt dat het verhaal van het Bijbelboek te kennen wordt toch verrast. Het is spannend. Het is diep invoelbaar. Terwijl het tegelijkertijd toch ook Bijbels en eeuwenoud is. En het vertelt iets over de rol van Moesa en over zijn verhouding met de Stem en zijn volk. De grootste verrassing is dat het verhaal nergens eenkennig wordt. Niet in de laatste plaats omdat de vrouwenrollen erin verweven zijn.

Aan het eind danst Nadia Amin voor een wand vol wuivende bloeiende zonnebloemen. Zelfs haar jurk is perfect.

Foto: Stephan van Hesteren