Zusterschap staat voor de zachte krachten in een harde realiteit, vertelt performer Rachel Rumai Diaz. I’m (Not) Every Woman is een muziektheatervoorstelling met strijkkwartet, spoken word en zang. Een ode aan de diversiteit en het gevoel van verbondenheid van vrouwen.

Het riekt bijna ouderwets naar feminisme jaren zeventig: de kracht van vrouwen, de stem van vrouwen die te weinig gehoord wordt, het zoeken naar verbinding met je ‘zusters’. Bijna te idyllisch voor deze tijd? Niet volgens de makers van I’m (Not) Every Woman, een productie van Ragazze Quartet en Theaterstraat.

De voorstelling in het kader van het Over het IJ Festival speelt zich af in de Rietwijker, een theaterzaal achter in Amsterdam-Noord, waar de ontvangst hartelijk is met thee, koffie en water met verse munt. Het publiek, zo’n dertig personen – de mannen, dat zal niet verbazen, zijn ver in de minderheid – wordt welkom geheten door dramaturg Arthur Kneepkens. Hij legt uit wat Theaterstraat beoogt: het is een collectief van theatermakers en kunstenaars dat werk maakt in, voor, over en met mensen uit Amsterdam-Noord.

I’m (Not) Every Woman is het resultaat van een samenwerking met het Ragazze Quartet. Ze hebben samen allerlei vrouwengemeenschappen in de stad bezocht, zoals de Vrouwen Bazaar in buurthuis Van der Pek in Amsterdam Noord, een schildersgroep in Nieuw-West, een Marokkaanse vrouwengroep en een vrouwenkoor. Het Ragazze Quartet speelde, de vrouwen spraken met elkaar over wat de samenkomsten voor hen betekenden: van ‘gezelligheid’ tot ‘een tweede thuis’ of ‘een veilige plek’. Uit die gesprekken heeft schrijver en performer Rachel Rumai Diaz een aantal thema’s gedestilleerd. De tekst is wat hoogdravend en spanningsloos en vooral de persoonlijke, korte verhalen van de musici, die tussendoor wat over zichzelf vertellen, bieden meer lucht.

Het is een liefdevolle voorstelling, waarin de verschillen onderling niet worden verdoezeld maar benoemd. De fraaie muziek is speciaal gecomponeerd door de Iraans-Nederlandse componist Aftab Darvishi, onder meer bekend van haar opera Turan Dokht die in 2019 op het Holland Festival te zien was.  Ze componeerde op het lijf van het dynamische Ragazze Quartet, muziek die minder dan haar eerdere werk doorspekt is met oosterse klanken, maar sfeervol is en vol verschillende klankkleuren. Gezongen wordt er door de sopraan Aylin Sezer. De enthousiasmerende musici lopen heen en weer door de rechthoekige theaterzaal, telkens een ander accent leggend, in een regie van Rianne Meboer en Anouke de Groot (Theaterstraat).

Een ongelooflijke samenbundeling van talent eigenlijk die in het Concertgebouw niet zou misstaan. Bijzonder dat de Rietwijker ervandoor is gegaan met de première!

Foto: Nichon Glerum