Nastaran Razawi Khorasani staat op het Vlaams Theaterfestival met haar voorstelling Songs for no one. Vandaag maakte de jury de selectie bekend van ‘de meest belangwekkende, maatschappelijk relevante en sinds dit jaar ook de meest vernieuwende voorstellingen’ van afgelopen seizoen. Songs for no one won vorig jaar in Nederland al de BNG Bank Theaterprijs voor jong theatertalent.

Het Vlaamse TheaterFestival 2022 is de eerste editie van directeur Nora Mahammed, die het stokje overneemt van Kathleen Treier. Ze stelde als eerste een nieuwe ‘meerstemmige’ jury samen, met als leden Charlotte De Somviele, Filip Tielens, Audrey Leboutte, Wim Van Parijs, Emilie Kabongo, Lore Missinne en Gable Roelofsen.

Anders dan vorige edities, selecteerde de jury nagenoeg het volledige festivalprogramma, met ook aanstormend talent (#up&coming), jeugdtheater (#kidscorner) en hoogtepunten uit Nederland (#goingDutch). In die laatste categorie krijgt Nastaran Razawi Khorasani nog gezelschap van Ilay den Boer, wiens Salomonsoordeel zal uitgenodigd worden als gastvoorstelling. Blikvanger in de selectie is choreograaf Jan Martens, waarvan de jury twee voorstellingen uitkoos.

De officiële juryselectie 2022, met juryquote:

Lullaby For Scavengers van Kim Noble/Campo

Even walgelijk als geniaal: zo omschreef één jurylid deze solo. Brits performancekunstenaar Kim Noble laat niemand onberoerd. Zijn semi-autobiografische voorstelling op het snijpunt tussen stand-up, performance en videokunst is dan ook minstens onconventioneel.

 Any attempt will end in crushed bodies and shattered bones van Jan Martens & Dance On Ensemble

Met scherpe hand voert Martens de hoofdredactie zonder de expressie van anderen weg te schrappen. Dat maakt van Any Attempt een heel slim uitgedachte voorstelling, die toch nergens streng, hermetisch of celebraal wordt. Bewonderenswaardig hartelijk is ze juist, goed voor een al even genereuze golfslag tussen het publiek en de gemeenschap op het podium. Precies waar we na al die contactarme maanden hard naar snakten.

Elisabeth gets her way van Jan Martens/Grip

Martens keuze voor een directe vertaalslag tussen dans en muziek – met ritme, emotie en intensiteit als gedeelde factor – maakt de voorstelling uitermate open en toegankelijk.

Some Girls want to go to Europe van Lisette Ma Neza (#up&coming)

Bijzonder hoe uiterst persoonlijke verhalen toch zoveel gemeenschapszin kunnen creëren. Lisette Ma Neza slaagt erin een zachte en warme sfeer te creëren waarin iedereen zich onderdeel voelt van een groter verhaal. Net als haar pen pakt ook haar productie zware onderwerpen als kolonialisme, integratie en vervreemding even licht als krachtig aan.

Birds van Seppe Baeyens / Ultima Vez

Het verbindende effect van deze voorstelling – zonder dat je je daar ooit toe gedwongen voelt – straalt zoveel kracht uit dat zelfs toevallige passanten zich aangetrokken voelen om die bonte bende te vervoegen. Deel te mogen zijn van een groep terwijl je in volle diversiteit en collectiviteit toch je vrije zelf mag blijven: heel bevrijdend voelt dat. Je moet het meemaken om het te geloven: Birds geeft vleugels.

The Sheep Song van FC Bergman

FC Bergman levert opnieuw een knap staaltje scenografie, terwijl we kijken naar iets wat aanvoelt als een droomsequentie van visuele poëzie. Maar hoe verder het hoofdpersonage evolueert, hoe onbehagelijker die prachtige esthetiek wordt. De vergelijking met onze hyperindividualistische maatschappij is snel gemaakt. Net als het schaap willen we eruit springen, excelleren, bij de lucky few horen… om dan toch te beseffen dat we vooral op zoek zijn naar verbinding.

Sono io? van Circus Ronaldo

Met Sono io? bewijst Circus Ronaldo opnieuw dat het aan de absolute top staat van het circustheater – niet alleen in België maar ook wereldwijd. In ware commedia dell’arte-stijl delen vader Danny en zoon Pepijn Ronaldo hier voor het eerst samen de piste. De zesde en zevende generatie van de beroemde circusfamilie gaan in dit knappe duet een acrobatische krachtmeting aan, waarbij een lach en een traan nooit ver weg zijn.

Bambiraptor (+8) van Jonas Baeke, Mats Vandroogenbroeck, KOPERGIETERY & KGbe (#kidscorner & #up&coming)

Jonas Baeke en Mats Vandroogenbroeck doen zoveel meer dan wat turnen met taal. Hun speelse maar zorgvuldig gemaakte woordkeuzes overstijgen uiteindelijk allerlei identitaire hokjes en laten je als toeschouwer toe om in je eigen (beeld)taal je identiteit te onderzoeken. Ze leveren het levende bewijs dat jeugdtheater net méér creatieve intelligentie vereist om echt te kunnen spreken tot jong en oud.

Vaderlandloos van Jr.cE.sA.r, ARSENAAL & KVS

Met sterke beelden koppelt Vaderlandloos emotionele ervaringen aan historische herinneringen, een individuele zelfverkenning aan een veel breder tijdsbeeld, gedrenkt in Mechels dialect.

KillJoy Quiz van Luanda Casella / NTGent

Met humor en finesse slaagt Casella erin om de manipulatieve kracht van woorden te benadrukken. Vanuit queer, eco-feministische en afro-futuristische referenties ontleedt deze performance met het nodige sarcasme allerlei mechanismen van taalgebruik: van Twitter-posts, politieke verklaringen en Facebook-chat tot het discours rond bijvoorbeeld klimaat of kapitalisme.

Radical Hope – Eye to Eye van Stef Van Looveren (#up&coming)

Van Looverens verzet tegen gendernormen voelt even doortastend als ongedwongen. Hen toont een wereld waarin lichamen niet langer gereduceerd worden tot geslacht, maar vrij zijn om een eigen fluïde identiteit te kiezen.

Sartre & de Beauvoir van Stefaan van Brabandt, Sien Eggers en Frank Focketyn

Frank Focketyn en Sien Eggers vertellen en spelen het verhaal van hun personages bijzonder mooi en ingetogen. Zij beheersen het métier tot in de puntjes, spelen met elkaar en met het publiek. Uiterst organisch voelt hun partnerschap.

The Honey House van Nathan Ooms (#up&coming)

Nathan Ooms beschikt over het talent om een moeilijk te vatten algemeen tijdsgevoel toch heel tastbaar op scène te brengen, via de strategie van een cynische humor die net zozeer de verbeelding aanspreekt als toch heel herkenbaar blijft.

BITBYBIT van MOVEDBYMATTER & Collectif Malunés

Eén plus één is drie, zo bewijzen de vier mannen hier. De charme van de circustent en de bijzonder moeilijke circusdiscipline in combinatie met de uitgepuurde precisie en een sterke dramaturgische boog leveren een intiem circuspareltje op dat niemand onberoerd laat.

Jongen (+12) van Teateri, de Roovers & Carly Wijs (#kidscorner)

Geen sexy gendervoorstelling krijgen we te zien, wel een uiterst ambachtelijke productie die jong én oud op een hele slimme manier dwingt om zich te verplaatsen in mensen die niet ‘de norm’ zijn.

Het Gezin van Paemel van SKaGeN 

Staan we er 120 jaar later werkelijk zoveel beter voor? Het gezin Van Paemel sust niet met nostalgie, maar roept net heel wakkere vragen op. Het is een aangrijpend anachronistisch museumstuk dat nog lang blijft nazinderen.

Songs for no one van Nastaran Razawi Khorasani (#goingDutch & #up&coming)

Als jury hebben we vooral genoten van Khorasani’s even aardse, scherpe als zorgzame podiumaanwezigheid als interviewer/performer. Heel subtiel confronteert ze haar kijkers met diep ingebakken ideeën over westerse suprematie, maar tegelijk mijdt haar volwassen gebruik van heel hedendaagse middelen onze neiging tot vals sentiment of het makkelijke zitje van witte helper.

Het TheaterFestival 2022 vindt plaats in Gent van 8 tot en met 18 september 2022. Het festivalhart bevindt zich in Kunstencentrum VIERNULVIER bij Vooruit.

Foto: Songs for no one, Julian Maiwald