Een Zauberflöte die niet begint met de levendige ouverture, maar de statige, langzaam stijgende lijn van het requiem æternam. In het Zauberflöte Requiem van Holland Opera zijn twee werken uit de laatste periode van Mozarts leven met elkaar verweven. (meer…)
Je zal maar bij cateringservice ‘Lekker’ werken. Die hebben rare kostgangers. Hertog Blauwbaard bijvoorbeeld. In een geel autootje komt cateringdame Judith (het zevende slachtoffer van de hertog) bij Fort Rijnauwen aangescheurd om zijn feestje te completeren. Uiteindelijk, zoals te verwachten viel, belandt ze in de wraakzuchtige armen van Blauwbaard.
Holland Opera maakte driemaal eerder een buitenluchtvoorstelling op dit landgoed. Ditmaal staat het fort centraal en een mooier decor kun je je voor Blauwbaards burcht niet wensen. Werd de vorige voorstelling wegens noodweer nog afgelast, afgelopen donderdag waren de weergoden Holland Opera gunstiger gezind, al waren de uitgereikte dekentjes tegen de kille avondkou zeker geen overbodige luxe.
Wederom is dit gezelschap erin geslaagd om, ondanks de harde bezuinigingsklappen uit Den Haag, een fenomenaal mooie, eigentijdse en overtuigende voorstelling te maken. Een eigenzinnige Blauwbaard, op een libretto van schrijfster Imme Dros, waarin het niet zozeer draait om goed en fout maar om macht en onmacht in de liefde.
Componist Chiel Meijering leverde niet alleen een functionele partituur met snoeiharde rockgitaren en James Bondachtige suspense, maar schreef ook een buitengewoon fraaie slotaria. Een echte stervensaria à la Purcells When I am laid in earth, maar dan in een modern jasje. Een aria die je, om met Annie M.G. Schmidt te spreken, ‘in een doosje zou willen doen om voor altijd te bewaren’.
Deze productie is een plaatje om te zien. Niet in de laatste plaats dankzij de effectvolle belichting van het negentiende-eeuwse fort. Achter het venster kleurt het licht op het dramatische hoogtepunt bloedrood. En op het fort, in het hoge gras, dansen de geesten van Blauwbaards vrouwen in oogstrelende kostuums. De zangers, onder wie sopraan Leonie van Veen, zingen uitstekend. En de regie van Joke Holboom kenmerkt zich door een grote intimiteit, wat op zich bijzonder is voor een productie op een buitenlocatie. Het enige minpuntje betrof de soms wat onevenwichtige geluidsbalans, maar verder niets dan lof. Holland Opera bewijst met deze Blauwbaard dat het een plek in het Nederlandse operalandschap verdient.
ter aanvulling:
de dansende geesten van Blauwbaards vrouwen zijn danseressen van dansgezelschap de Stilte uit Breda in een choreografie van Jack Timmermans,
vriendelijke groet
Niek
Heerlijk, zo mooi en bijzonder om te Zien!
Hele mooie intrigerende en verzorgde voorstelling, en wat een kostuums! een onvergetelijke oog- en oorstrlende ervaring, ga zo door, Holland Opera!
Ook ik vond Blauwbaard prachtig om te zien. Goede recensie. Wel 1 correctie: Judith is het 8e (en niet het 7e) slachtoffer van Blauwbaard.
Vijf sterren?
Je staat als vee een half uur voor een hek te wachten, wat bijna al tot omkeren verleidt.
Gemopper was algemeen te horen.
Komt dan in een idyllische setting maar ziet vervolgens een soort stuk dat slecht zichtbaar is, onsamenhangend, dramatische slechte teksten heeft, danseressen zonder vloer en een orkest op band.
Regie? Welke regie?
En dat vijf sterren geven maakt geheel duidelijk dat het ons kent ons circuit het contact met publiek kwijt is. Een niemendalletje vatte een oudere dame het stuk samen. En dat was in de roos.
vijf sterren? verdiend! ook wij stonden op 6 juli lang voor het hek te wachten en er werd zo hier en daar gemopperd; maar het wachten was de moeite waard vonden wij; inderdaad jammer dat het orkest en koor op band stond, maar er werd prachtig gezongen, gespeeld, geacteerd en gedanst in een sobere strakke regie, de tekst en de muziek vormden een spannend geheel en de setting, het decor en de verlichting maakten het helemaal af; wij hebben een geweldige avond gehad!