Zijn heupen zitten net zo los als die van John Travolta in de filmhit Saturday night fever uit 1977. De Italiaanse Tony Manero uit Brooklyn draait en wiegt ermee. Hij kantelt en wentelt ze. En maakt de meisjes op zaterdagavond in de 2001 Odyssey helemaal gek – allemaal willen ze met hem dansen. Niet dat Tony daarop zit te wachten. ‘Weet je wat het is met dat soort meiden? Als je één keer met ze wipt, denken ze dat ze met je mogen dansen.’

In 2001 betekende de musical Saturday night fever de doorbraak van Chantal Janzen als Tony’s nuffige danspartner Stephanie Mangano. Ruim tien jaar later wordt de rol gespeeld door Noortje Herlaar (Mary Poppins), samen met tv-auditiewinnaar Joey Ferre als Tony de spil van de voorstelling.

Saturday night fever gaat over kansarme jongeren uit achterstandsbuurten in Brooklyn. De zaterdagavonddisco is het moment waar ze de hele week naartoe leven. Daar wordt in diep uitgesneden bloesjes en strakke broeken het leven gevierd en de misère van alledag voor even vergeten. Op het podium wordt de discodans uit de seventies in uitbundige ensemblenummers nieuw leven ingeblazen. Het swingt en het bruist, het vlamt en het spettert.

De Bee Gees-soundtrack uit de film, met hits als If I can’t have you en How deep is your love, wordt in de musical door de acteurs zelf, in een Nederlandse vertaling, gezongen. Dat gebeurt niet altijd even zuiver en ook de verstaanbaarheid laat soms te wensen over.

Een ander euvel betreft het verhaal, dat psychologisch wankel is en waarin sommige ontwikkelingen nogal pardoes uit de lucht komen vallen. Alleen Tony’s vriend Bobby (Karel Simons), die een meisje zwanger heeft gemaakt en in zijn radeloosheid niet meer weet wat hij moet doen, overtuigt in zijn spel. Zijn solo Radeloos ontstijgt de vlakke zang van de anderen. Onduidelijk is waarom elke gespeelde scène eindigt in een kunstmatige freeze van de acteurs. Prettig is dan weer dat die verhalende verwikkelingen in de vlotte regie van Carline Brouwer niet al te veel nadruk krijgen. In deze Saturday night fever draait alles om de dans, om de energieke, pulserende discorage van 35 jaar geleden die voor een moment herleeft. Die tot in de puntjes getimede choreografieën maken van deze musical een swingend feestje. En de waanzinnige duetten tijdens de grote dansfinale na de pauze zijn niet minder dan een cadeautje.