Opera is dood, constateert Club Gewalt. Ooit was opera het genre van de vernieuwing, waar theatrale en muzikale conventies om de paar jaar flink op de schop gingen. Dat is echter al ruim honderd jaar niet het geval meer. Dezelfde opera’s worden keer op keer gespeeld, ze hebben hun houdbaarheidsdatum allang bereikt. Daarom houdt Club Gewalt op de Operadagen Rotterdam een opheffingsuitverkoop, alles moet weg.
In de aanbieding is een gevarieerd aanbod van aria’s en sketches die belangrijk zijn geweest voor opera. Voor één euro kun je een act kopen, die vervolgens voor een laatste keer door Club Gewalt wordt uitgevoerd. Er zitten verrassende pareltjes tussen. Zo zingt Robbert Klein een prachtige, intieme uitvoering van ‘When I am laid in earth’ uit Purcells Dido en Aeneas terwijl hij zichzelf begeleidt op elektrische gitaar. Loulou Hameleers houdt een heuse spreekbeurt, inclusief powerpoint, over Salomé van Strauss, waarin ze een komisch schmierende re-enactment doet van haar favoriete uitvoering (die van Maria Ewing). Dit alles kan echter niet voordat opera, gepersonificeerd door Hameleers, al tegenstribbelend en smekend wordt vermoord door het indrukken van een grote knop, met een knipoog naar The Good Place.
Dit is Club Gewalt op zijn best: op hoog tempo nemen ze het publiek mee door hoogtepunten uit de operageschiedenis, zonder dat het op enig moment inzakt. Enerzijds komt dat door de clubsfeer: tussen de opera’s door wordt bonzende elektro gedraaid, mensen lopen heen en weer naar de bar en de acteurs rennen tussen het publiek door om operabestellingen op te nemen. Het is een vrolijke wervelwind met afwisselende acts. Maar wat de voorstelling echt sterk maakt, is de zangkwaliteit van de leden van Club Gewalt. Met hun talent voor klassieke zang is deze voorstelling ze op het lijf geschreven. Na verschillende nachtclubperformances en R&B-opera’s lijkt het thema ‘Opera is dood’ niet meer dan vanzelfsprekend voor deze groep.
Wat er natuurlijk langzaamaan gebeurt, is dat Club Gewalt je weet te overtuigen dat opera helemaal niet dood hoeft te zijn. Het is dan uiteindelijk ook meer een deep cleanse dan een opheffingsuitverkoop. Er wordt afgerekend met de ouderwetse acteerstijlen, het langdradige tempo en de verhalen die er simpelweg niet meer toe doen. Eén van de sketches toont Wagner (gespeeld door Annelinde Bruijs), die terechtkomt in het jaar 2019. Hij ziet dat de technologie onvoorstelbaar veel vooruitgang heeft gemaakt, terwijl zijn muziek nog steeds precies hetzelfde wordt gespeeld. Woedend loopt hij weg. Zo pleit Club Gewalt met veel humor en vindingrijkheid voor een terechte vernieuwing van het genre. Opera is dead, long live opera.
Foto: Mihai Gui
