Een ‘meditatiemachine’ noemt performer Joey Schrauwen de constructie die hij bouwde voor zijn voorstelling Taciturn, dat ‘zwijgzaam’ betekent. Schrauwen studeerde in 2014 af aan de Toneelacademie Maastricht en maakt voorstellingen waarin een machine en hijzelf centraal staan. Hij zegt over zijn werk dat zijn ‘wortels in de breakdance’ liggen en ‘dat het lichaam in beweging de sleutel vormt’.
Op het Festival Cement toont Schrauwen Taciturn in het voormalige Bis Theater aan de Triniteitstraat in Den Bosch. Bij Katrien heet het, en helaas is het een onderkomen plek geworden. De voormalige bar is weg, in de zaal staan geen stoelen.
Die Spartaanse ruimte past wel bij Schrauwen en Taciturn. De uitvoering voltrekt zich in doodse stilte en duurt nauwelijks meer dan een half uur. Schrauwen monteerde op een klein podium twee schaarconstructies, zoals van vroegere schaarlampen. Met zijn gewicht en spierkracht weet hij de scharen tot leven te wekken: ze reiken de hoogte in, vouwen ineen, staan parallel en dan weer min of meer haaks op elkaar. Het ene moment lijken het vogelvleugels, dan weer een soort voelsprieten die het plafond raken. Aan de scharen van een kreeft kun je ook denken.
Eigenlijk kun je in een beschrijving als deze alleen maar denken in beelden. Ik zag Schrauwen soms als een zeiler die aan de lijnen van zijn zeilboot hangt, dan weer als een soort onderzoeker die de ruimte aftast. Aan het einde van de ene schaarconstructie is een lampje bevestigd dat een flauw schijnsel geeft. De performer zelf is in het donker gekleed. Wat we horen is het kraken van de scharnieren en het hijgen van de performer zelf die alle krachten bijzet.
Geen muziek dus, geen andere afleiding dan alleen de man en de constructie. Het is zijn meditatie en zijn introverte krachtmeting. De constructie is zonder meer prachtig gemaakt, en ook ingenieus want hij is precies berekend op het gewicht en de spierkracht van de performer. Schrauwen nodigt het publiek uit eigen associaties bij zijn performance te volgen, althans, zo onderging ik Taciturn. Maar hij geeft wel heel weinig. Het puur minimalistische is zijn statement en uitgangspunt, en daarin is hij perfect geslaagd. Voor de toeschouwer is het echter extreem gering.
Joey Schrauwen
auteur: Joey Schrauwen (concept)
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
In Like the party has been cancelled neemt de Britse kunstenaar, maker, performer, schrijver en curator Ira Brand de collagetechniek als uitgangspunt. Het fragmentarische en samengestelde werk dat zo ontstaat laat de kijker vrij associëren. (meer…)
Hoe word je jezelf? Wie ben je voor jezelf? Hoe ben je? Vragen als deze spoken door je hoofd bij het kijken naar de performance Monumental Metamorphosis van performer Milou van Duijnhoven, te zien op Festival Cement. In minder dan een uur verkent ze alle rollen en perspectieven van waaruit je haar als jonge vrouw kunt zien en pelt ze die met grote precisie binnen een heel kleine actieradius af. (meer…)
Een white cube in de black box, zo is #3 Relay te omschrijven. Het jonge makerscollectief playField. maakte in dit derde deel van hun Big Data Trilogie, die gisteren tijdens Festival Cement in première ging, een tentoonstelling over de mens vanuit een posthumaan perspectief. De beleving voor de heel humane mensen die komen kijken wringt, en dat is inherent aan de perspectiefkeuze in het werk. Want de personages in de performance hebben een heel andere belevingswereld dan de bezoeker. Het plaatst de makers op aanzienlijke afstand van de kijker. (meer…)
