Het is 12 augustus als Luc Zeebroek uit zijn woonplaats Brugge vertrekt en net buiten die stad in een file belandt. Een megafile. Waar zo weinig beweging in zit dat een dorpsagent iedereen een parkeerboete geeft en een overleden chauffeur ter plekke wordt gecremeerd in een pop-up crematorium. Maanden later is Kamagurka, het alias van Zeebroek, net op tijd in het Nederlandse theater om in Vliegangst op de pechstrook zonderlinge vertelsels met ons te delen over waarnemingen en ontmoetingen in die moeder aller files.

Waar de Vlaamse humorist, tekenaar, kunstenaar en performer Kamagurka – Kama voor de grote schare liefhebbers – opduikt regeert binnen de kortste keren koning Zotheid met harde hand, bijgestaan door zijn kamerheren Onzin op een Stokkie en Onnavolgbare Meligheid. Een dik uur duurt het regiem. Dat is aan de zuinige kant voor een ‘avondje theater’, maar Kamagurka’s vorige voorstellingen waren ook al niet langer. Tegelijk is het in dit geval ook welletjes, omdat de spanningsboog eigenlijk na drie kwartier al heel erg slap wordt en het niveau daalt.

Zodra de file plotsklaps oplost en Kamagurka zich zonder benzine moederziel alleen op de vluchtstrook van een ‘even brede als lange’ snelweg bevindt, wordt Onnavolgbare Meligheid nogal dominant zonder dat deze kamerheer zijn voornaam eer aan doet. Daar staan die eerste drie kwartier tegenover waarin je zeer vaak schaterend van het lachen zijn absurde verhalen uit zijn ‘filedagboek’ aanhoort. Met superieur leuke grappen. Hij kan met woorden dezelfde beelden schetsen als in zijn strips. Als Kamagurka vertelt over de auto vol Jihadstrijders, in de file op weg naar Syrië, krijg je een onweerstaanbaar geestig beeld voor ogen.

Zijn absurde regiem wordt uitgeoefend met zachte, bijna fluisterende stem. Voor slechthorenden is Kamagurka’s nieuwste voorstelling opnieuw een bezoeking, denk ik. Net als zijn vorige met de titel Sprook (Kamagurka’s vergrootwoord van sprookje) dat was.

Foto: Floren van Olden