‘A man like Eddie had never expected to have a destiny.’ In zijn hooggeprezen productie A view from the bridge maakt Ivo van Hove van Arthur Millers stuk een tijdloze tragedie van de werkende klasse, gedragen door een uitstekende cast. Op een klein speelvlak worden de emoties maximaal opgepompt, en de uiteindelijke ontlading is groot.

Het is opmerkelijk om deze voorstelling te zien een dag na Antigone. Net als Kreon is hoofdpersoon Eddie Carbone een rechtlijnige man die de hele voorstelling lang de mogelijkheid krijgt om van gedachten te veranderen, en bij beiden heeft hun stugheid fatale gevolgen. Waar bij Antigone de onverenigbaarheid van wetten van mensen en goden centraal staat, is de wet in A view from the bridge überhaupt ontoereikend om de mens met zijn levenslust, zijn liefde, zijn angst en zijn eergevoel in te tomen.

Millers stuk gaat over een migrantengezin in Brooklyn, waar Carbone en zijn vrouw Beatrice (een mooi aardse Nicola Walker) de dochter van haar overleden schoonzus opvoeden. Deze Catherine (Phoebe Fox) is inmiddels zeventien en staat op het punt uit te vliegen, maar Eddie houdt haar kort; deels uit zorg, maar deels ook uit een gevaarlijk soort liefde. Die gevoelens komen op scherp te staan als het gezin twee illegalen vers van de boot opneemt. En Catharine verliefd wordt op een van hen.

Het contrast tussen deze Rodolpho en Eddie wordt effectief aangezet. Luke Norris maakt van de lover een overtuigend levenslustig type zonder uit de drukkende, sombere sfeer te stappen. Hij is een man die werkt om te leven en die kan relativeren, terwijl Mark Strongs Eddie een grote, langzaam bewegende man is, zonder enig blijk van gevoel voor humor.

De compacte plot wordt gespeeld in een vierkante ruimte op toneel, begrensd door een doorlopende glazen rand die als bank dient. Als de voorstelling begint onthult Jan Versweyveld de ruimte door het omhoog hijsen van een zwarte doos. Een deel van het publiek zit op het toneel, aan weerszijden van het speelvlak. De acteurs dragen kleding in gedekte kleuren en spelen op blote voeten. De advocaat Alfieri, die fungeert als een soort verteller, komt op vanuit de zaal, maar eindigt ook blootsvoets midden in de ellende.

De voorstelling eindigt met een duel, dat Van Hove op dezelfde manier vormgeeft als hij deed met de koninklijke catfight in Maria Stuart: de tegenstanders dagen elkaar uit, elk in toom gehouden door een in slow motion bewegende entourage. Het eindigt als een kluwen lichamen, besproeid door een fontein van bloed.

De simpele enscenering, radicaal geconcentreerd op de spelers, doet denken aan Van Hove’s Angels in America. Vooral Strong imponeert (hij deed me vaak denken aan Hans Kesting). Het laatste deel van de voorstelling staat hij voornamelijk met zijn rug naar het publiek, maar zijn schouders en armen vertellen zijn hele noodlot.

A view from the bridge werd gemaakt bij het gesubsidieerde theater Young Vic en is nu wegens groot succes een aantal weken te zien in het (commerciële) Wyndham’s Theatre op West End. De voorstelling komt niet naar Nederland, maar is op 26 maart wel te zien in bioscopen in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag via het NT Live programma van Pathe.

Foto: Pete Jones