Het parcours kronkelt om hen heen. Mont Ventoux, in de haarspeldbochten vier jeugdvrienden met wielrenshirtjes. Schouder aan schouder vertellen ze over hun middelbare schooltijd in ‘de provincie’, over dat ene meisje, Laura, waar iedereen smoorverliefd op was, over hoe zij Ventoux bedwongen. Dertig jaar na hun laatste ontmoeting zien ze elkaar terug om opnieuw die berg te beklimmen. Maar over Peter, de grote afwezige op hun reünie, hebben ze het niet.

Een bioscoopfilm van Bert Wagendorps succesroman verscheen eerder dit jaar al; nu is er ook de theatervoorstelling Ventoux in bewerking en regie van George van Houts. Hoofdpersoon Bart (Chris Tates) heeft op het toneel nog steeds trekjes van een romanpersonage. Hij treedt niet alleen op als verteller, maar deelt ook zijn gedachtes, fluisterend in een microfoon. Ook zijn vrienden delen hun geschiedenis en persoonlijke observaties. Zo heeft drugsdealer André (Cees Geel) het steeds over ‘de vrouwtjes’, professor Joost (een mooi-komische rol van René van Zinnicq Bergmann) over zijn carrière als wetenschapper en David (Dennis Rudge) over zijn ontmoeting met een vroegere klasgenoot. Samen vormen hun verhalen een gedeelde historie.

Het toneelbeeld dat Michiel Voet heeft vormgegeven, is sierlijk maar statisch. Het Ventoux-parcours ligt als een slinger om de acteurs, zij spelen ieder binnen hun eigen haarspeldbocht. Achter hen worden videobeelden (door Daan Hazendonk) geprojecteerd: de omgeving bij een wielerrit of close-ups van jeugdliefde Laura. De acteurs verlaten hun bochtje, hun persoonlijke vierkante meter, niet en staan bijna twee uur lang frontaal voor het publiek. Door dit gebrek aan fysieke dynamiek lijkt Ventoux soms meer een voordracht dan een theatervoorstelling. Toch zit er een aantal onverwachte vondsten in het decor, als de acteurs bijvoorbeeld door de knieën gaan en, hop, de haarspeldbocht opeens een racefiets is.

In bepaalde scènes valt alles samen. Dan stuwt de tekst het verhaal voort in mooi samenspel met decor en video. Tates begeleidt het publiek dwars door zijn jeugd en zet trefzeker koers naar de top van Ventoux. Neem die scène vlak na het afstuderen van de vrienden, als ze aan het water zitten met Laura en Canto Ostinato van een bandje klinkt. Ze nemen een duik en beseffen opeens dat geluk eindig is. Het water golft, pianomuziek deint en de stemmen van de acteurs klinken op. Even lijkt Mont Ventoux heel ver weg.

Foto: Raymond van Olphen