Wie een mooiere moderne enscenering van Verdi’s La Traviata kent mag het zeggen. Ik zou het niet weten. Willy Deckers Traviata staat op eenzame hoogte. In 2005 beleefde de productie de wereldpremière op de Salzburger Festspiele, in 2009 ging zij voor de eerste keer in Amsterdam, in 2010 was de beurt aan New York en nu beleeft de mooiste Traviata aller tijden de reprise bij De Nederlandse Opera.

Verdi’s klassieker is typisch ‘opera pietje’-repertoire. Voor je het weet verzuip je in een overkill aan traditionele en naturalistische poeha. Niets van dat alles bij Decker. Hij bracht de opera terug tot de essentie: het sterven van Violetta. De toeschouwer wordt bijna drie uur lang meegezogen in de cirkel van leven en dood. Vandaar het cirkelvormige decor, met kale wanden en bloemetjesbehang om de liefde te symboliseren. Vandaar de zwijgende figuur van de dokter die de gehele voorstelling te pas en te onpas opduikt als boodschapper van de dood. Vandaar de finalemuziek aan het begin van de opera. Vandaar de levensgrote klok op het podium, die uiteindelijk Violetta’s graf zal worden. Het is alpha en omega, begin en eind.

La Traviata is bij Decker, die eerder in Amsterdam uitmuntende voorstellingen van onder meer Wozzeck, Elektra en Don Carlo regisseerde, één grote, lange sterfscène. Meesterlijk!

De Traviata is veel meer dan een aanschakeling van tophits als ‘E strano’ en ‘Sempre libera’.
Dieper dan dit kun je als regisseur en acteur/zanger niet gaan. Elke emotie van Violetta, elke zucht van begeerte van Alfredo komt dankzij de ijzersterke personenregie tot leven. Over de jonge sensationele Russische sopraan Marina Poplavskaya (zij speelde in 2009 ook de rol van Violetta) niets dan lof en dat geldt ook voor Giorgio Germont als de vader van Alfredo. Wat een sublieme stemmen en indrukwekkend acteerwerk!

Het enige minpuntje qua casting betrof de belangrijke rol van Alfredo. Die bleef bij tenor Ismael Jordi toch wat stijfjes en kende vocaal te weinig raffinement. Koor en orkest (Radio Kamer Filharmonie) zorgden onder de Italiaanse dirigent Giuliano Carella echter voor topprestaties. Ga dat zien! Ga dat horen! Deze reprise is een must voor elke Verdi-liefhebber.

Foto: Hans van den Bogaard